Category: Jeta e krishterë

Teksa i afrohemi Pashkës…

Para disa kohësh, këtu në albkristian.com, kam paraqitur poezinë e Nolit (botuar më 1930), “Moisiu në Mal” (Klikoni këtu). Për këtë poezi, Lasgush Poradeci thoshte se ishte një poezi e përsosur – e përsosur se i kishte të gjitha thosh ai: edhe përmbajtje, edhe formë, edhe stil. Në fakt është shumë e bukur e disi kriptike në vetvete.

Ka disa mënyra se si mund të shpjegohet ajo vetë në lidhje edhe me autorin e saj, edhe me ato që ai po përjetonte në kohën kur e shkroi. Kini parasysh që në këtë periudhë që u shkrua poezia, ai ishte i mërguar dhe nuk kthehej dot në Shqipëri. Megjithatë ndoshta edhe shpjegimi i mëposhtëm nga pikëpamja biblike (sidomos në kohën e Pashkës, së cilës po i afrohemi) në paralelizëm me ne, si shqiptarë, a si besimtarë, mund të jetë i vlefshëm.

Janë vetëm dy personazhe ata me të cilët përballemi. Në një mjedis shkretëtire, majë një mali dhe përballë Tokës së Premtuar, Moisiu, trimi me fletë, i lodhur e i frikësuar nga ajo që i thotë zemra se mund të dëgjojë, shkon të bisedojë me Perëndinë për truallin që tashmë, pas 120 vjetësh jetë, e ka vetëm një hap larg – atë tokë të cilën për dyzet vjet hebrenjtë e dalë nga toka e robërisë nuk po e zotëronin dot, të detyruar që të jetonin në humbëtirën prej rëre.

Kur dëgjon verdiktin e Zotit:

“Tokën e Shenjtë kurrë s’e shkelni

Skllevër, bij-skllevësh,

s’e meritoni . . .”

aq të rreptë e të tmerrshëm për atë, Liberatorin e popullit të Hyjit, si dhe për brezin e bashkëkohësve të tij, të argumentuar me këtë shprehjen e shkurtër:

“. . . Se liri s’doni!”

të kujtohet shprehja e njohur: “Ishte një gjë të nxirrje Izraelin nga Egjipti, por diçka krejt tjetër të nxirrje Egjiptin nga Izraeli”.

Sa e vështirë që është të çrrënjosen zakonet e mësuara në gjendje skllavërie, të shkulet mendësia shekullore e robërimit, për të nisur një jetë prej njeriu të lirë – të lirë nga shtypja e një shteti tjetër, por mbi të gjitha, të lirë nga mëkati – një jetë prej krijese të re, të lindur nga Perëndia vetë…

Kërkesa për mëshirë e Moisiut, më pas ngre para nesh, dëshmitarëve të këtij takimi mbresëlënës, një “Pse?”, krejtësisht legjitime, nga përgjigjja e së cilës të gjithë mund të nxjerrim mësim.

Zoti i tregon nga larg, (dhe vërtet që Moisiu kurrë nuk e shkeli atë dhè) vendin e aspiratave të një jete për çlirimtarin e kombit të tij:

Ja Nazareti, ja Bethlehemi,

Lum’ i Jordanit, Jerusalemi,

Mal’ i Sionës, Bethsaidaja,

Dhe Golgothaja

Pikërisht renditja e këtyre vendngjarjeve të rëndësishme në Tokën e Premtuar, mendoj se nuk është e paqëllimtë nga ana e Nolit. Tregohen me radhë, nisja e Kumtimit të Ardhjes së Shpëtimtarit në Nazaret, lindja e Tij në Bethlehem, pagëzimi i Jezusit në lumin Jordan që shënoi nisjen e misionit të Mesias, Jerusalemi, Sioni dhe Bethsaida, vendet e mrekullive, shërimeve, predikimeve dhe të gjyqit qesharak që Krishti pësoi, si dhe në fund Golgota e kryqëzimit, e sakrificës së tij unike e të papërsëritshme për të gjithë ne, për të na çliruar nga mëkatet tona – Pashka jonë – në bazë të së cilës është besimi ynë për shpengimin. Kjo strofë kriptike të kujton pikërisht Mateun 16:24-25: “Në qoftë se dikush don të vijë pas meje, ta mohojë vetveten, ta marrë kryqin e vet dhe të më ndjekë. Sepse ai që do të dojë ta shpëtojë jetën e vet, do ta humbasë; por ai që do ta humbasë jetën e vet për hirin tim, do ta gjejë atë”.

Rrugët e ndjekjes së Perëndisë nuk kanë ndryshuar. Në rast se nuk nisim procesin e pendimit, duke e analizuar dhe shqyrtuar thellë veten, për ta dalluar mëkatin tonë dhe për ta hedhur poshtë të ligën brenda nesh, nëse nuk e mohojmë vetveten, duke marrë secili kryqin e tij, madje deri në vdekje të vetes sonë të vjetër, nuk do të mundemi kurrë që ta ndjekim Zotin e të ndërtojmë ndonjë gjë të qëndrueshme. Në qoftë se do të më falni për ilustrimin pagan: Kështjellat tona do të jenë Rozafa të shembura, Rozafa të shkatërruara, po qe se nuk do të sakrifikojmë duke hequr dorë nga mëkati dhe e liga e botës… Më lejoni gjithashtu edhe një krahasim nga ligjet e fizikës – duke parafrazuar lirisht Ligjin e Tretë të Njutonit për Lëvizjen: “Duhet të shtysh diçka prapa, në mënyrë që të ecësh përpara”. Por sidoqoftë duhet thënë se ky dallim i mëkatit tonë, ky mohim i vetes dhe kjo marrje e kryqit duhet të jenë të orientuara nga vetë Perëndia; ne duhet të ecim në shtigjet e perëndishmërisë, të kthjelltësisë dhe të shenjtërisë; duke parë përtej interesit tonë të ngushtë, për të dalluar të mirën për të gjithë bashkëkombasit dhe për vendin tonë (Letra Drejtuar Filipianëve 2:4).

Për disa studiues të letërsisë shqipe, dy strofat përmbyllëse të poezisë janë një paralelizëm i qartë mes asaj që përjetoi Moisiu, me atë çka u ballafaqua vetë Noli në vitet 1930. Nga ana tjetër, nuk ka arsye përse këto nota pikëlluese të duhet të aplikohen për çdokënd që i lexon vargjet, shqiptar a besimtar qoftë. Sidomos tani që kuptojmë (nga Fjala e Zotit) se cila është rruga për t’u ndjekur. Pyetja që shtrohet është: A duam ta ndjekim Jezusin, me këtë mënyrë vetëmohuese që na parashtrohet, në këtë Pashkë që kemi përpara e në vazhdim?

“Le të kremtojmë festën…”, siç thotë Pali te 1 Korintasve 5:8, “… jo me maja të vjetër, as me maja ligësie dhe keqësie, por me bukë pa maja të sinqeritetit dhe të së vërtetës” dhe le të ndjekim shtegun e Krishtit të gjallë, gjithmonë!

Nga zemra,

Skerdi Hoxha

19 April 2025
Doktrina e Mësimit të Begatisë

Doktrina e quajtur shpesh mësimi i begatisë, thotë se begatia materiale është shenja e bekimit të Perëndisë. Sipas disa prej mbështetësve të saj, fjala farë tek Marku 4:8 ka kuptimin e parasë, që një person jep në kishë apo në ndonjë shërbesë tjetër të krishterë. Meqenëse fara, për të cilën flet vargu: “Dha fryt që rritej, dhe shtohej dhe mbante njëra tridhjetë, tjetra gjashtëdhjetë dhe tjetra njëqind”, kjo tregon, thonë ata, se personi që jep mund të jetë tërësisht i sigurt se ky investim do t’i kthehet në vlerë monetare shumë herë më tepër.

Mësimi i “begatisë” dështon sepse ai, si shumë doktrina të tjera të rreme, mbithekson një të vërtetë në kurriz të një tjetre. Ajo është një pikëpamje e paekuilibruar dhe e shtrembëruar. Sipas Mateut 6:33, Perëndia ka premtuar se do të plotësojë nevojat e atyre që kërkojnë së pari mbretërinë e Tij. Por kjo është një çështje e cila qëndron shumë larg nga premtimi për t’i pasuruar të gjithë të krishterët me anë të standardeve të botës. Bibla dokumenton jetët e shumë burrave dhe grave të perëndishme, duke përfshirë edhe Palin, të cilët përjetuan kohë ngushtice dhe varfërie materiale (2 Korintasve 6:3-10). Vetë Jezusi tha se Ai nuk kishte asnjë vend ku të vinte kokën (Mateu 8:20). Ai hyri në Jeruzalem mbi një gomar, që ishte marrë me qera (Luka 19:28-35). Madje në vdekjen e Tij ia morën edhe rrobat (Luka 23:34). A mos vallë mungesa e të mirave të kësaj bote ku u gjend Ai do të thotë se Perëndia nuk ishte i kënaqur me Të? Sigurisht që jo.

Ideja se zotërimi i pasurisë është automatikisht një shenjë e bekimit të Perëndisë mbi një të krishterë është e gabuar. Ne nuk duhet të kemi turp nga të qenit të varfër, në rast se kjo është gjendja jonë. Disa nga shenjtorët më të mëdhenj nuk kanë pasur gjë tjetër përveç rrobave që vishnin. Në të njëjtën kohë, ne as nuk duhet të krenohemi se jemi të varfër! Varfëria nuk është një dëshmi e të qenit frymëror. Bibla na mëson se qëllimi i Perëndisë nuk është që të na bëjë të pasur ose të varfër, por që të na japë formë në imazhin e Birit të Tij (Romakëve 8:29). Jezusi dha gjithçka kishte për të na shpëtuar. Dëshira për t’u dhënë të tjerëve, ashtu siç bëri Ai, pavarësisht nëse kemi shumë apo pak, duhet të jetë motivi ynë për të dhënë (2 Korintasve 8:9).

Kjo nuk do të thotë që gjërat materiale nuk janë frymërore, sepse ne e pohojmë me siguri që Perëndia ynë është bujar. Ai na jep në një masë shumë më të madhe sesa ajo që ne i kemi dhënë ndonjëherë Atij. Ashtu siç tha edhe Vetë Jezusi tek Luka 6:38: “Jepni dhe do t’ju jepet: një masë e mirë, e ngjeshur, e tundur, gufuese do t’ju jepet në prehër, sepse me atë masë që do të matni, do t’ju matet edhe juve përsëri”. Vini re standardin: është masa me të cilën masim. Ndonjëherë ky shpërblim merr formën e begatisë materiale, ashtu siç Pali nuk hezitoi t’u thoshte korintasve. “Por ju them këtë: Ai që mbjell me kursim, do të korrë po me kursim”, tha ai “dhe ai që mbjell me bujari edhe do të korrë me bujari” (2 Korintasve 9:6). Ne mund të mos jemi dakord me disa nga gjërat që thonë miqtë tanë të mësimit të begatisë, por ne mund t’i falenderojmë ata që na kujtojnë se Perëndia ynë është një Perëndi bujar. Ai do të na bekojë si materialisht, edhe frymërisht, ashtu si të zgjedhë Ai.

Një studim i asaj që thotë Bibla mbi gjërat materiale na drejton tek pesë parimet e mëposhtme. Unë besoj se ato do të na ndihmojnë që të mbajmë një pikëpamje të ekuilibruar dhe biblike.

1. Ne nuk duhet ta bëjmë pasurinë perëndinë tonë (Mateu 6:24; 1 Timoteut 6:5; Jakobi 4:1-3).

2. Ne duhet të mësojmë që të jemi dhënës të gëzuar (2 Korintasve 9:7).

3. Ne duhet të japim të paktën një të dhjetën e të ardhurave tona për të mbështetur veprën e Perëndisë (Malakia 3:6-12; Mateu 23:23).

4. Ne duhet të mësojmë që t’ia dalim mbanë edhe pa pasur, kur ky është vullneti i Perëndisë për ne (Filipianëve 4:12-13).

5. Ne duhet të kuptojmë parimin më të madh, i cili është: “Më lum është të japësh sesa të marrësh!” (Veprat 20:35).

Fragment i marrë nga libri “Letrat e Palit drejtuar pastorëve” me autor John R. Burgan

28 March 2023
Vlerësimi i shëndetit shpirtëror sipas pesë qëllimeve, nga 1 deri 5 nga Altin Kita

Ky format vlerësimi është publikuar dhe përdorur me lejen e autorit. Për më shumë ju ftojmë të vizitoni faqen e tij zyrtare Altin Kita[tcb-script src=”https://forms.sfida.pro/embed”][/tcb-script]

6 October 2022
Realiteti Parësor

Kështu Esau shpërfilli parëbirninë e tij… (Zanafilla 25:34)

Më ka bërë përshtypje vazhdimisht kjo histori e dy vëllezërve binjakë.

Besoj se e mbani mend si ngjarje: Esau dhe Jakobi janë bijtë e Isakut dhe Rebekës. Në pak vargje ndodhia na jepet në Bibël tek kapitulli 25 i Zanafillës. Të dy fëmijët janë fryt i lutjes drejtuar Perëndisë nga prindërit e tyre. Por ata nuk kanë të njëjtin qëndrim në jetë. Siç shkruhet: Dy fëmijët u rritën dhe Esau u bë një gjahtar i sprovuar, një njeri fshatarak, ndërsa Jakobi ishte një njeri i qetë, që jetonte në çadra. Por Isaku e donte Esaun, sepse mishin e gjahut e pëlqente; Rebeka nga ana e saj donte Jakobin. Një herë që Jakobi gatoi për vete një supë, Esau erdhi nga fusha krejt i lodhur. Dhe Esau i tha Jakobit: “Të lutem, më lër të ha pak nga kjo supë e kuqe, sepse jam i lodhur”. Për këtë arsye e quajtën Edom. Por Jakobi iu përgjegj: “Më shit më parë parëbirninë tënde”. Esau tha: “Ja unë jam duke vdekur, ç’dobi kam nga parëbirnia?”. Atëherë Jakobi tha: “Më parë betomu”. Dhe Esau iu betua dhe i shiti Jakobit parëbirninë e tij. Pastaj Jakobi i dha Esaut bukë dhe supë me thjerrëza. Dhe ai hëngri dhe piu, pastaj u ngrit dhe iku. Kështu Esau shpërfilli parëbirninë e tij.

…i parëlinduri, Esau, që “mendoi me bark” dhe e shpërfilli bekimin që zotëronte. Për shkak të një nevoje imediate dhe i nisur nga kërkimi i ethshëm e i menjëhershëm i asaj që i duhej, ai la pas dore një të ardhme të përjetshme.

Dhe për ta sjellë në rrethanat tona, një pyetje pason në mënyrë të pashmangshme: Po ne si besimtarë të krishterë, a e dimë se cili është realiteti parësor, pikëvështrimi nga i cili duhet të nisemi për të zgjedhur rrugën dhe destinacionin tonë në jetë?

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Tek Letra Drejtuar Hebrenjve, 11:3, shkruhet: “Me anë të besimit, ne kuptojmë se bota është ndërtuar me fjalën e Perëndisë, sa që ato që shihen nuk u bënë prej gjërave që shihen”.

Realiteti themelor, pra, ai me të cilin është ndërtuar bota, është fjala e Perëndisë, diçka që edhe pse nuk shihet, ka ndërtuar çdo gjë të dukshme dhe konkrete – dhe këtë gjë, ne e kuptojmë me anë të besimit, një tjetër gjë e cila nuk shihet… Dallojmë kështu me sytë e besimit, se realiteti parësor është ai frymëror dhe kuptojmë se pikërisht prej këtij realiteti frymëror duhet të nisemi për të ndërmarrë vendimet dhe hapat tona të mëtejshme.

Sa prej nesh i ngjajmë Esaut në qëndrimet tona dhe vendimet që marrim? Sa prej nesh jemi kaq të fokusuar tek ato gjërat imediate dhe të prekshme saqë mendojmë me mënyrën e jobesimtarëve dhe harrojmë realitetin thelbësor e të pashmangshëm të fjalës së Perëndisë? Sa prej nesh e lemë pas dore realitetin frymëror, shenjtërinë, dashurinë, guximin, besimin (për të cilat flitet pikërisht në këtë fragment tek Letra e sipërpërmendur) i cili na ndihmon që të kuptojmë dhe të dallojmë atë që kemi përpara? Sa prej nesh e shpërfillim në këtë mënyrë bekimin e Zotit?

18 August 2022
Një qëndrim i krishterë ungjillor për sulmin ndaj martesës

Ri-botuar me leje nga VUSH & autori Ylli Doçi. Linku origjinal

Data e botimit: 14 Qershor 2016

Ne të krishterët Ungjillorë, afirmojmë mençurinë e ruajtjes së shenjtërisë së martesës dhe rolit të saj të rëndësishëm shoqëror për lulëzimin e jetës njerëzore.

Arsyeja e kësaj deklarate të mëposhtme është mësymja shkatërruese e martesës tradicionale si koncept dhe si realitet. Në të gjitha kulturat njerëzore sado të ndryshme, gjithmonë deri më sot edhe pa lidhje me fenë, martesa ka qenë qartazi midis dy gjinive “mashkull” dhe “femër.” Përjashtimi i gjinisë nga përkufizimi i martesës (që nënkuptohet nga iniciativa për ndryshimin e Kodit të Familjes Shqiptare me formulimin e lidhjes homoseksuale njëgjinore si martesë) përbën një revolucion përmbysës dhe një arrogancë përbuzëse të gjithë mençurisë së konfirmuar të kulturës njerëzore të të gjitha kohërave si edhe përbaltje e pashlyeshme e kulturës tradicionale Shqiptare.

Ne si të Krishterë Ungjillorë kemi mbi të gjitha edhe arsyet biblike për të mbrojtur kuptimin tradicional të martesës midis një burri dhe një gruaje:

1. Krijimi

Njeriu u krijua dhe do mbetet pandryshueshmërisht seksualisht i përkufizuar mashkull dhe femër në plotësinë e vet organike, funksionale, biologjike dhe potencialisht riprodhuese (Zanafilla 1).

2. Martesa

Martesa si institucioni administrues i plotësisë seksuale është mençuria e konfirmuar për mirëqenien e shoqërisë në vazhdimësinë e saj funksionale dhe kulturore duke parashikuar kultivimin e frytit të dashurisë, fëmijën (Ligji i Përtërirë 6).

3. Seksi

Marrëdhënia seksuale nuk është një mall konsumi por një lidhës ndërpersonal me pasoja të thella personale dhe shoqërore prandaj e drejta për abstenim ose përfshirje në marrëdhënie seksuale duhet parë në kontekstin e funksionit të lidhjes psikofizike seksuale dhe organikisht potencialisht riprodhuese (1 Korintasve 6 & 7).

4. Imoraliteti

Imoraliteti nuk është gjë e re për historinë njerëzore por institucionalizimi i imoralitetit është braktisja e mençurisë së jetës me pasoja shkatërrimtare në çdo nivel, personal, shoqëror dhe kulturor (Romakeve 1:28-32).

5. Modeli

Përkushtimi në martesë i një burri me një grua deri sa vdekja t’i ndajë është më shumë se një përkushtim njerëzor i konfirmuar në mençurinë mijëvjeçare të kulturave njerëzore sepse për të Krishterët ajo është një shenjë e përkushtimit të Perëndisë ndaj njeriut (që shërben si modeli ideal i dashurisë së përkushtuar) dhe lumturisë së bashkimit përgjithmonë me Perëndinë përmes Jezus Krishtit (Efesianëve 5).

Çështje paraprake rreth synimeve për ndryshim të Kodit të Familjes:

1. Keqpërdorimi i “diskriminimit” të pakicës po denigron shumicën:

Martesa nuk përjashton askënd nga hyrja në lidhjen funksionale që ajo nënkupton. Nga vetë natyra organike seksualisht funksionale e bashkimit martesor nënkuptohet thjesht një burrë dhe një grua dhe për këtë arsye akuza se martesa diskriminon njerëzit është pa kuptim dhe synon të imponojë një keqpërdorim të fjalës “diskriminim.” Lidhja martesore biologjikisht organike riprodhuese nuk funksionon me dy burra apo dy gra kështu që është mosdashje dhe refuzim të pranohet ç‘është martesa kur konsiderohet diskriminim mosaplikimi i fjalës “martesë” për lidhjen homoseksuale.

2. Nuk ekziston interes i mjaftueshëm për të ndryshuar Kodin e Familjes Shqiptare:

Diskutimi i tanishëm në Shqipëri nuk duhet të jetë “si” të ndryshojmë Kodin e Familjes për të akomoduar homoseksualët por “nëse” duhet të diskutojmë të ndryshojë Kodi i Familjes në lidhje me këtë çështje. Ndryshimi i ligjit për martesën as që përben një çështje për Shqiptarët por është një importim ideologjik i pakicës më të vogël që është dëgjuar të flasë me një zë të organizuar ndonjëherë. Prandaj, për shkak se kemi të bëjmë me një numër neglizhueshmërisht të vogël homoseksualësh dhe mbeshtetësish ideologjikë të tyre për ndryshim të Kodit të Familjes Shqiptare, është e pajustifikueshme të imponohet ndryshimi i këtij kodi që prek të gjithë njerëzit.

3. Nuk është një çështje fetare por kulturore dhe mirëqenie shoqërore:

Ndryshimi i Kodit të Familjes Shqiptare në imponimin e ndryshimit të përkufizimit të martesës për të përfshirë lidhjen seksuale të dy njerëzve me të njëjtin seks nuk është një sulm kundër fesë por kundër kuptimit të thjeshtë të gjithë kulturave njerëzore dhe pothuajse të gjithë përfaqësuesve të familjeve shqiptare dhe shumicës dërrmuese të të gjithë njerëzve me fe apo pa fe. Martesa nënkupton konsumimin seksual të lidhjes së vetme biologjikisht organike ngjizëse të jetës së re të njeriut. Është pikërisht prodhimi i pritshëm i lidhjes organike seksuale, fëmija, që justifikon interesimin e shoqërisë dhe shtetit për martesën që të funksionojë optimalisht në një kontekst shoqëror të përshtatshëm për zhvillim normal. Feja nuk është shpikësja e kësaj lidhje martesore dhe diskutimi i martesës sikur është shpikje e fesë ka qellim shmangien e qartësisë për këtë çështje duke dhënë idenë se po sulmohet obskurantizmi fetar kur në të vërtetë po sulmohet një kuptimi i qartë i realitetit njerëzor, si lindin bebet dhe pse duhet ruajtur kjo dinamike.

Qëndrimi ynë si Ungjillorë ndaj synimeve për ndryshim të përkufizimit të martesës qartëson:

1. Martesa si koncept i referohet një realiteti të rëndësishëm për shoqërinë njerëzore.

Realiteti i martesës ndryshe nga fjala dhe koncepti “martesë” nuk është një shpikje ligjore e njeriut por në dallim të këtij realiteti njeriu ka deklaruar si martesë atë që përfshin realitetin dygjinor dhe riprodhues të një burri dhe një gruaje me vlerësimin e rëndësisë së mbrojtjes së vazhdimësisë së jetës dhe mirëqenies së frytit njerëzor të martesës. Thjesht ky realitet dinamik i një burri dhe një gruaje në lidhjen e tyre seksuale me riprodhimin dhe rëndësinë e vet është baza e asaj që e quajmë “martesë” dhe nuk ka pse të jetë aq e vështirë për të dalluar çfarë nuk është martesë.

Martesa pra nuk është një formulim konceptual i një lidhje të çfarëdoshme njerëzish për marrëdhënie dashurie dhe përkushtim për njeri-tjetrin siç e reduktojnë disa (ata që duan të thonë se dy burra mund të përkushtohen të duan njeri-tjetrin) por është lidhje unikale (me referim ndaj kapacitetit ndërveprues riprodhues) e një burri me një grua që do të mbetet e pandryshueshme sa të ketë jetë mbi tokë.

2. Interesi ligjor për martesën lidhet kryesisht me mbrojtjen e frytit të marrëdhënies seksuale, fëmijën.

Martesa është kryesisht për kultivimin e fëmijëve që ngjizen, lindin dhe rriten në këtë lidhje burri dhe gruaje. Kjo është arsyeja pse shoqëria u ka siguruar mbrojtje këtyre të martuarve me ligje dalluese dhe vlerësues të kësaj situate si të rëndësishme për t’u ruajtur apo inkurajuar. Interesimi i madh shoqëror është për mbrojtjen e fëmijëve që lindin nga marrëdhënia seksuale dhe jo për zgjedhjet emocionale të njerëzve në lidhjet e tyre dashurore.Ripërkufizimi i martesës ndryshe është një ndryshim i fokusit tek të rriturit dhe jo tek fëmijët që duhet dalluar si një zhvendosje kulturore rrezikuese e funksionimit të shoqërisë me dëme të rënda për njerëzit.

3. Ndryshimi i konceptit të martesës sjell cenimin real të gjithë njerëzve:

Nëse martesa do ripërkufizohej, të gjithë do të cenohen sepse ripërkufizohet natyra baze e lidhjes martesore që është institucioni i parë shoqërizues i fëmijëve ku ata mësojnë referencat e para për realitetin njerëzor. Ripërkufizimi konceptual i martesës me futjen e lidhjeve të të njëjtit seks në të, do ta bënte martesën sikur të ishte pa lidhje me gjininë seksuale dhe fëmijët do të instruktoheshin të mendonin njerëzit e martuar pa identitet të qartë gjinor/seksual.

Ky ripërkufizim i martesës do të sugjeronte sikur ekziston një realitet i ri ndërveprimi bashkëshortësh që do të mohonte të drejtat e çifteve tradicionale të martuara për të qenë pjesë e një lidhje unike të rezervuar për një burrë dhe një grua bazuar në potencialit e tyre biologjik dhe riprodhues. Kjo gjendje e përzier me homoseksualizmin në institucionin e martesës do ti detyronte çiftet tradicionale të bëhen pjesë e një institucioni të ndryshuar radikalisht aq sa terminologjia “grua,” “burrë,” “nënë,” “baba,” do të ishin ideologjikisht të ndryshuara për të nënkuptuar diçka tjetër nga sa thotë kuptimi normal i fjalës. Kështu këto çifte tradicionale do të jenë të kërcënuara për të qënë në kundërshtim me pritjet ligjore sepse natyrshëm duhet t’u paraqesin fëmijëve “babin” si mashkull ndërkohë që sipas këtij ripërkufizimi fëmija duhet të kuptojë “babin” pa gjini.

4. Legalizimi i ndryshimit të përkufizimit të martesës do ketë pasoja të mëdha dëmtuese në formimin dhe arsimimin e fëmijëve:

Ashtu si gjatë totalitarizmit kur fëmija edukohej nga partia në pushtet edhe në këtë situatë kur ligji ripërkufizon martesën pa lidhjen dygjinore, prindërit do kenë gjithmonë e më pak mundësi ndikimi të kuptimit të realitetit nga fëmijët duke sjellë një përçarje të madhe dhe të rrezikshme sociale.

Konkluzioni ynë është se kjo është çështje referendumi popullor:

Si të krishterë ungjillore ne deklarojmë besimin tonë se martesa është një e mirë themelore për shoqërinë në çdo nivel dhe e domosdoshme për mirëqenien e fëmijëve. Ne jemi të bindur se futja e homoseksualizmit në martesë do ta transformojë dhe reduktojë kuptimin e martesës në mendjet e shumë njerëzve duke sjellë pasoja të pallogaritshme negative duke përfshirë rrezikun e shtuar të përçarjeve dhe konflikteve sociale, ligjore dhe fetare, duke dëmtuar rëndë kohezionin social të Shqipërisë.

Ne besojmë se asnjë qeveri nuk duhet të luajë me martesën sepse përgjegjësia primare e qeverisë është ta mbrojë dhe inkurajojë martesën jo ta privatizojë atë. Nëse do të duhej të shqyrtohej ndryshimi i përkufizimit të martesës, që siç e kemi deklaruar edhe këtu është një ndryshim rrënjësor kulturor, atëherë e gjithë shoqëria që e përbën kulturën Shqiptare duhet pyetur dhe kjo nënkupton një referendum dhe jo makinacione ligjore për të bërë fakt një ideologji të një pakice periferike.

Ne i kërkojmë qeverisë të braktisë këtë propozim ripërkufizimi të martesës në Kodin e Familjes si të panevojshëm, të padobishëm dhe të dëmshëm në relativizimin e martesës ndaj lidhjeve të tjera si ato homoseksuale.

Martesa ka thelbësore përputhshmërinë biologjike për riprodhim të një burri dhe një gruaje dhe parashikimin e lindjes dhe rritjes së fëmijëve prandaj ashtu si tha Jezusi: “… në fillim Krijuesi i beri ata burrë dhe grua, dhe tha, ‘për këtë arsye burri do të lërë babain dhe nënën dhe do të bashkohet me gruan e tij dhe të dy do të bëhen një mish.’ Kështu ata nuk janë me dy por një mish. Prandaj çfarë Perëndia ka bashkuar askush të mos e ndajë.” (Mateu 19:3-6)

Ylli DoçiKryetar i Vëllazërisë Ungjillore të Shqipërisë

10 September 2021
Vajosja e Saulit

Përshkrimi i jetës së Saulit prej librit “Rrëfim për Tre Mbretër” nga Gene Edwards, si dhe roli i thyerjes në jetën e udhëheqësit.

8 June 2021
Dy fjalë… Krisht+Lindje

Është kohë ndryshe kjo që po jetojmë. Edhe Krishtlindja nuk është njëlloj sivjet. Shërbesat, ne si kishë, po i bëjmë në ambiente të hapura ose duke u parë e folur në internet. Predikimet po i regjistroj në shtëpi dhe ua dërgoj njerëzve, të incizuara. Kjo ka vështirësitë e veta… duhet shumë përgatitje të flasësh pa pasur një audiencë përpara dhe mbi të gjitha, nevojitet heshtje gjatë regjistrimit.

Këtë të diel në mëngjes, ndërkohë që po incizoja predikimin për Krishtlindjen, u hap dera dhe në dhomën e gjumit hyri Edeni, djali im 8 vjeç. I bëra shenjë që të mos bënte zhurmë dhe ai e kuptoi se çfarë po bëja… U fut në krevatin e madh dhe po më dëgjonte.

Ndërkohë që flisja për Krishtlindjen, m’u kujtua pikërisht diçka që kisha lexuar: Jezusi vjen tek ne, tek njerëzimi mbarë, njëlloj siç vjen një fëmijë dhe futet në krevatin e madh të prindërve të tij. Pret prej nesh që ta pranojmë e ta mirëpresim. Dhe nga ana tjetër, sa përgjegjësi që sjell kjo gjë për ne. I ngjan përgjegjësisë që kanë prindërit për fëmijën: në qoftë se ne e veshim të miturin, ai është i veshur; në qoftë se ne e ushqejmë atë, ai është i ushqyer; në qoftë se ne e mbajmë ngrohtë, ai ngrohet.

A ndodh kështu edhe me besimin tonë? Besoj se tamam ky është një aspekt tjetër i besimit. Përveçse është një dhuratë (pak a shumë si ato dhuratat që po bëjmë këtë kohë për njëri-tjetrin), besimi ka edhe një dimension tjetër. Ai fillimisht ka nevojë që të mbillet si një farë në zemrat tona; duhet të ushqehet; ka nevojë që ne të kujdesemi për të, me qëllim që të rritet e të bëhet një fryt i pjekur mirë.

Janë të thjeshta këto fjalë e këto nocione. Ashtu siç janë të thjeshta ushqimet me të cilat rritet e forcohet një fëmijë derisa maturohet e bëhet gati për jetën dhe për atë të cilën Perëndia ia ka vënë përpara në rrugëtimin e tij.

Në këtë stinë, në këtë Krisht-Lindje, le ta mirëpresim Jezusin si një fëmijë… si një foshnjë që vjen në historinë e njerëzimit pikërisht në këtë formë e mënyrë. Me delikatesë e pa zhurmë, duke trokitur me durim në derën e zemrës sonë që ndoshta është e mbyllur… me nevojën për të marrë prej nesh përkujdesje dhe ngrohtësi, për t’u veshur e për t’u ushqyer. Dhe le ta rrisim po ashtu edhe besimin tonë këtë kohë. Si një fryt i dobishëm përpara Atij që e ka mbjellë, si edhe atyre, të afërmve, që u nevojitet.

Gëzuar Krisht-Lindjen,

Skerdi Hoxha

23 December 2020
Bekimin apo Burimin e Bekimit?

“Fryma e Zotit është mbi mua, sepse ai më vajosi për të ungjillizuar të varfërit; ai më dërgoi për të shëruar ata që e kanë zemrën të thyer, për të shpallur çlirimin e të burgosurve dhe kthimin e të parit të verbërve, për të çliruar përsëri të shtypurit, dhe për të predikuar vitin e pranueshëm të Zotit“.

…. “Sot ky Shkrim u përmbush në veshët tuaja“…

Te kapitulli i katërt i Lukës ndodhet një paragraf (4:14-32) i cili më ngjalli kuriozitet për dinamikën e ngjarjeve që paraqet. Mes pjesës që paraqet tundimin e Jezusit nga satani dhe më poshtë çlirimin e një të demonizuari në një sinagogë, ndodhet fragmenti që tregon se si Jezusin e dëbojnë nga Nazareti, vetë njerëzit mes të cilëve ai ishte rritur e burrëruar.

Më kuriozoi kjo pjesë për shkak të ndryshimit të beftë të ndjenjave të këtij komuniteti në të cilin Jezusi njihej shumë më tepër se nga cilido grup tjetër njerëzish. Këta njerëz kishin jetuar me Jezusin, e kishin parë Jezusin të jetonte në drejtësi e pa mëkat, pa gënjeshtra e pa ligësi, me shenjtëri ditë pas dite. Për më tepër, siç lexojmë tek vargjet 14 dhe 15, ata kishin privilegjin që përpara tyre të dilte, së fundmi, edhe dëshmia që vinte nga vende të tjera të Galilesë – Dhe Jezusi, në fuqinë e Frymës, u kthye në Galile dhe fama e tij u përhap në mbarë krahinën përreth. Dhe ai mësonte në sinagogat e tyre, i nderuar nga të gjithë. Thuhet“… në fuqinë e Frymës” dhe konfirmohet nga fjalët e vetë Jezusit më poshtë (vargu 23) që në Kapernaum kishin ndodhur mrekulli duke bërë kështu të mundur që njerëzit të kishin një tablo të plotë para vetes për të kuptuar se kë kishin përpara.

Në qytetin ku ai ishte rritur, Jezusi lexon para bashkatdhetarëve të tij profecinë e bërë para 700 vjetësh nga Isaia (vargjet 18-19) dhe shton që ajo profeci tashmë ishte përmbushur në veshët e tyre (vargu 21). Natyrshëm pritet që njerëzit të gëzohen nga kjo gjë. Dhe fillimisht pikërisht kështu duket se do të ndodhë. Njerëzit mrekulloheshin dhe jepnin dëshmi për këtë që po ndodhte… Por ato që shton Jezusi pak më vonë, duke zbuluar të vërtetën e fshehur pas asaj që shihej, duket se bëjnë që situata të precipitojë. Jezusi u thotë atë që ishte motivi i zemrave të tyre për këtë sjellje që dukej në sipërfaqe. Pritshmëria e tyre ishte që ai të bënte të njëjtat mrekulli që kishte bërë gjetkë në Galile (siç na tregojnë vetë fjalët e Jezusit, tek pjesa e fundit e vargut 23), por duke mos pranuar të manipulohet qoftë edhe së paku, Jezusi përmend dy raste kur mrekullitë e Perëndisë sovran ishin bërë për jojudenj, pavarësisht se profetët nëpërmjet të cilëve ishin kryer këto mrekulli ishin judenj vetë. Fakti që Zoti ynë nuk pranon të manipulohet për të bërë atë që kërkojnë njerëzit, bën që këta njerëz, persona që e njihnin Jezusin që fëmijë, të kthehen në një turmë të egër e të zemëruar.

Ajo që del përpara nesh si mësim është që ne ndonjëherë i duam bekimet e Zotit, i duam mrekullitë e Tij, por nuk duam Zotin. Paradoksale apo jo? Të duash të mirat e Perëndisë, por të mos duash Perëndinë vetë. Të duash bekimet, por të mos duash burimin e bekimeve… Paradoksale, por shumë e vërtetë…

……

Sa herë mund ta kemi dëgjuar në këta tridhjetë vjet: E duam Shqipërinë si gjithë Europa! Nuk duam të shikojmë më skamje rreth e rrotull nesh! Nuk duam të shohim më korrupsion! Por në fakt çfarë po kërkon vërtet kombi shqiptar? Mos vallë po kërkon thjesht materializmin, por jo Zotin? Në të vërtetë, po ne si kishë shqiptare, a do ishim të gatshëm e të kënaqur po të ishim të rrethuar nga të gjitha të mirat e kësaj bote, pa pasur Krishtin?

……

Tabloja e shfaqur para nesh pikërisht në çastin kur njerëzit e dëbojnë Krishtin dhe e nxjerrin nga qyteti duke dashur ta hedhin nga maja e malit mbi të cilin ishte ndërtuar qyteti i tyre është tepër simbolike dhe e fuqishme në vetvete. Ky mal mbi të cilin ishte ndërtuar qyteti i tyre e që mund të shihet si simbol i materializmit që i nxiste ata njerëz së brendshmi, ishte pikërisht vendi nga ku ata donin ta hidhnin Zotin. Dhe dinamika zgjerohet akoma më shumë kur shohim se Jezusi kalon përmes kësaj turme të zemëruar e të indinjuar që e çon deri në buzë të humnerës e përpiqet ta hedhë poshtë, por nuk e hedh dot. Pavarësisht se çfarë kërkonin ata nga Krishti duke u nisur nga botëkuptimi i tyre, mrekullia e vetme që morën atë ditë, ishte vetëm largimi i Zotit prej tyre. Pyetja që na del përpara neve si shqiptarë, e në veçanti kishës shqiptare është: mos duam edhe ne vallë, që të marrim të njëjtën “mrekulli”? Pikërisht duke u përpjekur që ne si shoqëri ta vendosim Zotin në ato kornizat tona, me sjelljen që ne bëjmë karshi njëri-tjetrit, me pakënaqësitë tona, me ligësitë që i hedhim njëri-tjetrit, me thashethemet e gënjeshtrat tona, me frytin e të gjithë lakmisë sonë, mos po mbjellim farën për të korrur të njëjtën “mrekulli” që panë ata?

Sinqerisht,

Skerdi Hoxha

4 March 2020
Çfarë mbetet pas tërmetit?

“Qielli dhe toka do të kalojnë, por fjalët e mia nuk do të kalojnë”

Mateu 24:35

Këto ditë kanë qenë tronditëse për të gjithë shqiptarët, brenda dhe jashtë vendit. Shumë njerëz kanë humbur jetën, shumë të tjerë janë plagosur e të tjerë akoma kanë humbur shtëpitë apo sende të ndryshme. Shumë mesazhe janë dhënë dhe vazhdojnë të jepen. Mësime të vlefshme dalin para syve tanë dhe përvetësohen nga ne. Të tjerë edhe harrohen a shpërfillen. Por sidoqoftë, ka prej këtyre mësimeve që mund të nxirren e të mbahen mend gjatë, qoftë edhe duke parë një foto.

Fotoja që shihni më lart është marrë nga një mur i kishës “Asambleja e Perëndisë”, në Tiranë. Siç e vini re, dëmtime pati edhe kisha jonë. Mure të hapura, copa suvaje të rrëzuara, dëmtime për t’u riparuar. Dhe ndodh rëndom që ne të mësohemi kaq tepër me panoramat nëpër korniza, aq sa pasi kalon njëfarë kohe të mos na bëjë më përshtypje mesazhi që është brenda saj. Shohim vetëm krisjen e re të sapobërë si edhe çarjen e murit. Merakosemi për rregullimin e murit dhe jo për atë që ndodhet pak më poshtë.

Nuk është për supersticion e as për të treguar ndonjë gjë “fatsjellëse” kjo që po shkruaj. Por kur pashë kornizën e cila nuk ishte prekur dhe as rrëzuar nga suvaja që ishte shembur rreth e rrotull saj, edhe pas secilës prej dridhjeve të njëpasnjëshme të tokës e të mureve, e lexova me një perspektivë tjetër vargun nga Mateu 24:35: “Qielli dhe toka do të kalojnë, por fjalët e mia nuk do të kalojnë”. Ne shpeshherë e harrojmë Fjalën e Perëndisë e cila i reziston të gjitha lëkundjeve, dhe merremi vetëm me krisjet nëpër mure – ato krisjet që mbulohen fare lehtë me llaç e me bojë. Harrojmë të vërtetën që kapërcen çdo dimension dhe merremi me ato që janë kalimtare dhe të përkohshme.

_____________________________________________________________________

Shumë ndryshime dhe shumë vite mbresëlënëse kemi parë këtë gjysmëshekulli të fundit në Shqipëri: …1985, 1990, 1991, 1997, 1999, 2000, 2019… Secili vit prej këtyre ka sjellë ngjarje si gurë kilometrikë në rrugën e vendit tonë. Dhe ne kemi parë që këto ngjarje kanë lënë gjurmë mbi këtë truall. Siç do të lërë gjurmë ky tërmet nga i cili mund të nxjerrim mësime për t’u përvetësuar e për t’i kujtuar gjatë… Tani që lëkundjet vazhdojnë akoma dhe ka të ngjarë që do vazhdojnë edhe ca kohë, sado që jo aq të fuqishme, ndoshta ka ardhur koha që të mësojmë sesi të jetojmë, të punojmë, të pushojmë e adhurojmë mes tërmeteve që sjell koha, edhe ndërkohë që toka dridhet e tundet. Të mos kërkojmë të flemë mbi dafina e të mos ndjekim më kot nga pas një rehati të cilën asnjë vend mbi tokë nuk mundet të na ofrojë. Ndoshta ka ardhur koha që të mësojmë se si të rezistojmë duke ia dorëzuar vërtet Perëndisë çdo gjë në jetën tonë dhe jo duke u arratisur si ikanakë prej problemeve. Ndoshta duhet t’ia kujtojmë vetes nxitjen e Jezusit: “Zemra juaj mos u trondittë, besoni në Perëndi dhe besoni në mua”.

Stuhi e tërmete si ata që kemi parë e dëgjuar, kemi pasur e do vazhdojmë të kemi në rrugën që kemi përpara. Lum ai që mëson të qëndrojë përmes tyre dhe të dalë më i fortë, duke u mbajtur pikërisht tek ajo që nuk kalon: te Fjala e Gjallë … duke u dorëzuar përditë e më shumë te Ati, Biri dhe Fryma e Shenjtë.

Gjithë të mirat,

Skerdi Hoxha

2 December 2019
Kur vijnë mundimi ose përndjekja…

Dhe ai që ka marrë farën nëpër gurishte, është ai që dëgjon fjalën dhe e pranon menjëherë me gëzim; por, nuk ka rrënjë në vete, dhe është për pak kohë; dhe kur vijnë mundimi ose përndjekja për shkak të fjalës, skandalizohet menjëherë.

Mateu 13:20-21

Tek vargu i mësipërm është e veçantë dhe të bie në sy, fjala: “skandalizohet”. Është një fjalë që nuk përdoret dendur e del në pah veçmas të tjerave…

Në versione të tjera përkthimi të Biblës, fjala origjinale në greqisht “skandalizetai” mund të gjendet e përkthyer edhe “ofendohet”, si edhe “largohet”. Në fjalorin e gjuhës shqipe, fjala “skandalizohem” ka përkufizimin: “Zemërohem dhe e ndiej veten të fyer para ngjarjesh a veprimesh që janë në kundërshtim me normat morale e me rregullat e shoqërisë”.

Pra, vihet një paralelizëm mes skandalizimit, ofendimit, fyerjes së pësuar nga ne dhe largimit nga Perëndia, burimi jetëdhënës i çdo gjallese…. Ky ofendim mund të na largojë nga Zoti. “Në qoftë se ju nuk ua falni njerëzve gabimet e tyre, as Ati juaj nuk do t`jua falë juve gabimet tuaja”. (Mateu 6:15)

___________________________________________________________________

Në një prizëm tjetër meditimi, duam ose nuk duam ne, të gjithë kemi apo vendosim disa parime, rregulla, norma e ndoshta edhe pritshmëri në lidhje me jetën tonë. Mos ndoshta kemi ndër këto parime tonat, se tani që besojmë dhe ndjekim Krishtin, kundër nesh nuk do të vijnë mundime a persekutime? Dhe më pas, kur ndeshemi me to, ose ndoshta kur zhgënjehemi, ne fyhemi e zemërohemi nga këto sulme?

Thirrja e Jezusit në këtë varg është që ne të mos skandalizohemi kur të vijnë mundimet dhe përndjekjet të cilat këtu përshkruhen si të pashmangshme e që duhen pritur nga ne. Dhe kjo thirrje e Zotit merr edhe më tepër forcë nga fakti që Jezusi jo vetëm që na ftoi të mos e humbisnim toruan kur këto mundime e përndjekje të vinin, por edhe e zbatoi vetë këtë qëndrim. Duroi fyerje e tallje, përqeshje dhe turpërim, kamxhikë e gozhda, i paofendueshëm nga asnjëra prej tyre. Asnjë braktisje nuk e lëndoi aq fort në zemrën e Tij, asnjë gozhdë nuk e shpoi aq thellë në mishin e Tij e asnjë përçmim nuk e depërtoi aq shumë në shpirtin e Tij, sa ta ndalonte Jezusin që të thoshte: “O Atë, fali ata sepse nuk dinë ç’bëjnë!”. (Luka 23:34)

Thirrja dhe ftesa e Tij për ne sot është që të kemi të njëjtin qëndrim të përulur si Krishti dhe më lejoni ta ritheksoj: “të jemi të paofendueshëm” nga shtizat që hidhen kundër nesh e me të cilat përballemi vazhdimisht. Të mos skandalizohemi e të kemi pritshmëri të ulura për atë që na sjell jeta. Do kemi mundime, do kemi përndjekje … edhe siç thuhet këtu “për shkak të fjalës” – për shkak të Jezusit që banon tek ne. Por pikërisht për shkak të Tij, për shkak të përkrahjes së Tij, edhe fitorja jonë do jetë shumë më e madhe. Ai që e ka mposhtur vdekjen, patjetër që na ndihmon kur vijnë këto sulme.

Mendo për gëzimin e fitores kur ti iu reziston e iu qëndron pa u thyer këtyre mundimeve! Mendo për fitoren e madhe që ke përpara dhe inkurajohu që Krishti banon brenda në zemrën tënde! Me Të mund t’ia dalim mbanë!

Le të japim fryte faljeje, fryte paqeje e të qëndrojmë të paofendueshëm sot e në vazhdim! Zoti na ndihmoftë që të rezistojmë deri në fund duke ia dorëzuar Atij çdo sfidë!

Skerdi Hoxha

11 April 2019