Category: Materiale

Teksa i afrohemi Pashkës…

Para disa kohësh, këtu në albkristian.com, kam paraqitur poezinë e Nolit (botuar më 1930), “Moisiu në Mal” (Klikoni këtu). Për këtë poezi, Lasgush Poradeci thoshte se ishte një poezi e përsosur – e përsosur se i kishte të gjitha thosh ai: edhe përmbajtje, edhe formë, edhe stil. Në fakt është shumë e bukur e disi kriptike në vetvete.

Ka disa mënyra se si mund të shpjegohet ajo vetë në lidhje edhe me autorin e saj, edhe me ato që ai po përjetonte në kohën kur e shkroi. Kini parasysh që në këtë periudhë që u shkrua poezia, ai ishte i mërguar dhe nuk kthehej dot në Shqipëri. Megjithatë ndoshta edhe shpjegimi i mëposhtëm nga pikëpamja biblike (sidomos në kohën e Pashkës, së cilës po i afrohemi) në paralelizëm me ne, si shqiptarë, a si besimtarë, mund të jetë i vlefshëm.

Janë vetëm dy personazhe ata me të cilët përballemi. Në një mjedis shkretëtire, majë një mali dhe përballë Tokës së Premtuar, Moisiu, trimi me fletë, i lodhur e i frikësuar nga ajo që i thotë zemra se mund të dëgjojë, shkon të bisedojë me Perëndinë për truallin që tashmë, pas 120 vjetësh jetë, e ka vetëm një hap larg – atë tokë të cilën për dyzet vjet hebrenjtë e dalë nga toka e robërisë nuk po e zotëronin dot, të detyruar që të jetonin në humbëtirën prej rëre.

Kur dëgjon verdiktin e Zotit:

“Tokën e Shenjtë kurrë s’e shkelni

Skllevër, bij-skllevësh,

s’e meritoni . . .”

aq të rreptë e të tmerrshëm për atë, Liberatorin e popullit të Hyjit, si dhe për brezin e bashkëkohësve të tij, të argumentuar me këtë shprehjen e shkurtër:

“. . . Se liri s’doni!”

të kujtohet shprehja e njohur: “Ishte një gjë të nxirrje Izraelin nga Egjipti, por diçka krejt tjetër të nxirrje Egjiptin nga Izraeli”.

Sa e vështirë që është të çrrënjosen zakonet e mësuara në gjendje skllavërie, të shkulet mendësia shekullore e robërimit, për të nisur një jetë prej njeriu të lirë – të lirë nga shtypja e një shteti tjetër, por mbi të gjitha, të lirë nga mëkati – një jetë prej krijese të re, të lindur nga Perëndia vetë…

Kërkesa për mëshirë e Moisiut, më pas ngre para nesh, dëshmitarëve të këtij takimi mbresëlënës, një “Pse?”, krejtësisht legjitime, nga përgjigjja e së cilës të gjithë mund të nxjerrim mësim.

Zoti i tregon nga larg, (dhe vërtet që Moisiu kurrë nuk e shkeli atë dhè) vendin e aspiratave të një jete për çlirimtarin e kombit të tij:

Ja Nazareti, ja Bethlehemi,

Lum’ i Jordanit, Jerusalemi,

Mal’ i Sionës, Bethsaidaja,

Dhe Golgothaja

Pikërisht renditja e këtyre vendngjarjeve të rëndësishme në Tokën e Premtuar, mendoj se nuk është e paqëllimtë nga ana e Nolit. Tregohen me radhë, nisja e Kumtimit të Ardhjes së Shpëtimtarit në Nazaret, lindja e Tij në Bethlehem, pagëzimi i Jezusit në lumin Jordan që shënoi nisjen e misionit të Mesias, Jerusalemi, Sioni dhe Bethsaida, vendet e mrekullive, shërimeve, predikimeve dhe të gjyqit qesharak që Krishti pësoi, si dhe në fund Golgota e kryqëzimit, e sakrificës së tij unike e të papërsëritshme për të gjithë ne, për të na çliruar nga mëkatet tona – Pashka jonë – në bazë të së cilës është besimi ynë për shpengimin. Kjo strofë kriptike të kujton pikërisht Mateun 16:24-25: “Në qoftë se dikush don të vijë pas meje, ta mohojë vetveten, ta marrë kryqin e vet dhe të më ndjekë. Sepse ai që do të dojë ta shpëtojë jetën e vet, do ta humbasë; por ai që do ta humbasë jetën e vet për hirin tim, do ta gjejë atë”.

Rrugët e ndjekjes së Perëndisë nuk kanë ndryshuar. Në rast se nuk nisim procesin e pendimit, duke e analizuar dhe shqyrtuar thellë veten, për ta dalluar mëkatin tonë dhe për ta hedhur poshtë të ligën brenda nesh, nëse nuk e mohojmë vetveten, duke marrë secili kryqin e tij, madje deri në vdekje të vetes sonë të vjetër, nuk do të mundemi kurrë që ta ndjekim Zotin e të ndërtojmë ndonjë gjë të qëndrueshme. Në qoftë se do të më falni për ilustrimin pagan: Kështjellat tona do të jenë Rozafa të shembura, Rozafa të shkatërruara, po qe se nuk do të sakrifikojmë duke hequr dorë nga mëkati dhe e liga e botës… Më lejoni gjithashtu edhe një krahasim nga ligjet e fizikës – duke parafrazuar lirisht Ligjin e Tretë të Njutonit për Lëvizjen: “Duhet të shtysh diçka prapa, në mënyrë që të ecësh përpara”. Por sidoqoftë duhet thënë se ky dallim i mëkatit tonë, ky mohim i vetes dhe kjo marrje e kryqit duhet të jenë të orientuara nga vetë Perëndia; ne duhet të ecim në shtigjet e perëndishmërisë, të kthjelltësisë dhe të shenjtërisë; duke parë përtej interesit tonë të ngushtë, për të dalluar të mirën për të gjithë bashkëkombasit dhe për vendin tonë (Letra Drejtuar Filipianëve 2:4).

Për disa studiues të letërsisë shqipe, dy strofat përmbyllëse të poezisë janë një paralelizëm i qartë mes asaj që përjetoi Moisiu, me atë çka u ballafaqua vetë Noli në vitet 1930. Nga ana tjetër, nuk ka arsye përse këto nota pikëlluese të duhet të aplikohen për çdokënd që i lexon vargjet, shqiptar a besimtar qoftë. Sidomos tani që kuptojmë (nga Fjala e Zotit) se cila është rruga për t’u ndjekur. Pyetja që shtrohet është: A duam ta ndjekim Jezusin, me këtë mënyrë vetëmohuese që na parashtrohet, në këtë Pashkë që kemi përpara e në vazhdim?

“Le të kremtojmë festën…”, siç thotë Pali te 1 Korintasve 5:8, “… jo me maja të vjetër, as me maja ligësie dhe keqësie, por me bukë pa maja të sinqeritetit dhe të së vërtetës” dhe le të ndjekim shtegun e Krishtit të gjallë, gjithmonë!

Nga zemra,

Skerdi Hoxha

19 April 2025
Doktrina e Mësimit të Begatisë

Doktrina e quajtur shpesh mësimi i begatisë, thotë se begatia materiale është shenja e bekimit të Perëndisë. Sipas disa prej mbështetësve të saj, fjala farë tek Marku 4:8 ka kuptimin e parasë, që një person jep në kishë apo në ndonjë shërbesë tjetër të krishterë. Meqenëse fara, për të cilën flet vargu: “Dha fryt që rritej, dhe shtohej dhe mbante njëra tridhjetë, tjetra gjashtëdhjetë dhe tjetra njëqind”, kjo tregon, thonë ata, se personi që jep mund të jetë tërësisht i sigurt se ky investim do t’i kthehet në vlerë monetare shumë herë më tepër.

Mësimi i “begatisë” dështon sepse ai, si shumë doktrina të tjera të rreme, mbithekson një të vërtetë në kurriz të një tjetre. Ajo është një pikëpamje e paekuilibruar dhe e shtrembëruar. Sipas Mateut 6:33, Perëndia ka premtuar se do të plotësojë nevojat e atyre që kërkojnë së pari mbretërinë e Tij. Por kjo është një çështje e cila qëndron shumë larg nga premtimi për t’i pasuruar të gjithë të krishterët me anë të standardeve të botës. Bibla dokumenton jetët e shumë burrave dhe grave të perëndishme, duke përfshirë edhe Palin, të cilët përjetuan kohë ngushtice dhe varfërie materiale (2 Korintasve 6:3-10). Vetë Jezusi tha se Ai nuk kishte asnjë vend ku të vinte kokën (Mateu 8:20). Ai hyri në Jeruzalem mbi një gomar, që ishte marrë me qera (Luka 19:28-35). Madje në vdekjen e Tij ia morën edhe rrobat (Luka 23:34). A mos vallë mungesa e të mirave të kësaj bote ku u gjend Ai do të thotë se Perëndia nuk ishte i kënaqur me Të? Sigurisht që jo.

Ideja se zotërimi i pasurisë është automatikisht një shenjë e bekimit të Perëndisë mbi një të krishterë është e gabuar. Ne nuk duhet të kemi turp nga të qenit të varfër, në rast se kjo është gjendja jonë. Disa nga shenjtorët më të mëdhenj nuk kanë pasur gjë tjetër përveç rrobave që vishnin. Në të njëjtën kohë, ne as nuk duhet të krenohemi se jemi të varfër! Varfëria nuk është një dëshmi e të qenit frymëror. Bibla na mëson se qëllimi i Perëndisë nuk është që të na bëjë të pasur ose të varfër, por që të na japë formë në imazhin e Birit të Tij (Romakëve 8:29). Jezusi dha gjithçka kishte për të na shpëtuar. Dëshira për t’u dhënë të tjerëve, ashtu siç bëri Ai, pavarësisht nëse kemi shumë apo pak, duhet të jetë motivi ynë për të dhënë (2 Korintasve 8:9).

Kjo nuk do të thotë që gjërat materiale nuk janë frymërore, sepse ne e pohojmë me siguri që Perëndia ynë është bujar. Ai na jep në një masë shumë më të madhe sesa ajo që ne i kemi dhënë ndonjëherë Atij. Ashtu siç tha edhe Vetë Jezusi tek Luka 6:38: “Jepni dhe do t’ju jepet: një masë e mirë, e ngjeshur, e tundur, gufuese do t’ju jepet në prehër, sepse me atë masë që do të matni, do t’ju matet edhe juve përsëri”. Vini re standardin: është masa me të cilën masim. Ndonjëherë ky shpërblim merr formën e begatisë materiale, ashtu siç Pali nuk hezitoi t’u thoshte korintasve. “Por ju them këtë: Ai që mbjell me kursim, do të korrë po me kursim”, tha ai “dhe ai që mbjell me bujari edhe do të korrë me bujari” (2 Korintasve 9:6). Ne mund të mos jemi dakord me disa nga gjërat që thonë miqtë tanë të mësimit të begatisë, por ne mund t’i falenderojmë ata që na kujtojnë se Perëndia ynë është një Perëndi bujar. Ai do të na bekojë si materialisht, edhe frymërisht, ashtu si të zgjedhë Ai.

Një studim i asaj që thotë Bibla mbi gjërat materiale na drejton tek pesë parimet e mëposhtme. Unë besoj se ato do të na ndihmojnë që të mbajmë një pikëpamje të ekuilibruar dhe biblike.

1. Ne nuk duhet ta bëjmë pasurinë perëndinë tonë (Mateu 6:24; 1 Timoteut 6:5; Jakobi 4:1-3).

2. Ne duhet të mësojmë që të jemi dhënës të gëzuar (2 Korintasve 9:7).

3. Ne duhet të japim të paktën një të dhjetën e të ardhurave tona për të mbështetur veprën e Perëndisë (Malakia 3:6-12; Mateu 23:23).

4. Ne duhet të mësojmë që t’ia dalim mbanë edhe pa pasur, kur ky është vullneti i Perëndisë për ne (Filipianëve 4:12-13).

5. Ne duhet të kuptojmë parimin më të madh, i cili është: “Më lum është të japësh sesa të marrësh!” (Veprat 20:35).

Fragment i marrë nga libri “Letrat e Palit drejtuar pastorëve” me autor John R. Burgan

28 March 2023
Pesë solat e Martin Luther-it dhe Reformacioni Protestant

Pesë solat janë 5 fraza në latinisht që u përhapën gjatë Reformacionit Protestant të cilat theksonin dallimet mes Reformatorëve të hershëm dhe Kishës Katolike të Romës. Fjala sola është fjala latine që do të thotë “vetëm” dhe u përdor në lidhje me 5 mësimet kyçe që përkufizuan thirrjen biblike të Protestantëve. Ato janë:

Pesë solat mund të shihen edhe si korrigjim i teprive të Kishës Katolike Romake në fillim të Reformacionit.

Sola scriptura

Sola scriptura thekson vetëm Biblën si burim i autoriteti për të Krishterët. Duke thënë, “Vetëm shkrimi”, Reformuesit refuzojnë edhe autoritetin hyjnor të Papës së Kishës Romake edhe sigurinë në traditën e shenjtërimeve. Vetëm Bibla është “e frymëzuar nga Perëndia” (2 Pjetrit 1:20-21) dhe (2 Timoteut 3:16-17). Çdo gjë e mësuar nga Papa ose nga tradita që bie në kundërshtim me Biblën hidhet poshtë. Vetëm shkrimi gjithashtu nxiti përkthimin e Biblës në Gjermanisht, Frëngjisht, Anglisht, dhe në gjuhë të tjera. Po ashtu promovoi mësimin e Biblës në gjuhët e përditshme, në vend të latinishtes.

Sola fide

Sola fide thekson shpëtimin si një dhuratë. Kisha Katolike Romake e asaj kohe theksonte përdorimin e indulgjencave (dhurimin e parave) për të blerë pajtimin me Perëndisë. Veprat e mira, duke përfshirë pagëzimin, shiheshin si kërkesa për shpëtim. Vetëm besimi deklaron se shpëtimi është një dhuratë për të gjithë ata që e pranojnë me anë të besimit (Gjoni 3:16). Shpëtimi nuk bazohet në përpjekjet njerëzore apo veprat e mira (Efesianët 2:9).

Sola gratia

Sola gratia thekson hirin si një arsye për shpëtimin tonë. Më fjalë të tjera, shpëtimi vjen nga ajo që Perëndia ka bërë në vend të asaj që bëjmë ne. Efesianëve 2:8-9 na mëson, “Ju në fakt, jeni të shpëtuar me anë të hirit, nëpërmjet besimit, dhe kjo nuk vjen nga ju, po është dhurata e Perëndisë, jo nga vepra, që të mos mburret askush.”

Solo Christo

Solo Christo (ndonjëherë e listuar si Solus Christus, “vetëm përmes Krishtit”) thekson rolin e Jezusit në shpëtim. Tradita e Katolikëve Romakë i kishte vendosur udhëheqësit e kishës si priftërinjtë në rolin e ndërmjetësuesit mes popullit dhe Perëndisë. Reformatorët e theksojnë rolin e Jezusit si “Kryeprifti ynë” i cili ndërmjetëson në favorin tonë përpara Atit. Hebrenjve 4:15 na mëson, “Sepse ne nuk kemi kryeprift që nuk mund t’i vijë keq për dobësitë tona, po një që u tundua në të gjitha ashtu si ne, por pa mëkatuar.” Jezusi është I Vetmi që ofron hyrje tek Perëndia, jo një lider shpirtëror njerëzor.

Soli Deo gloria

Soli Deo gloria thekson lavdinë e Perëndisë si qëllimin e jetës. Në vend që të mundohesh të kënaqësh drejtuesit e kishës, të mbash një listë me rregulla, apo të kujdesesh për interesat e tua, qëllimi yt është t’i japësh lavdi Perëndisë. Ideja e soli Deo gloria gjendet tek 1 Korintasve 10:31: “Pra, nëse hani, nëse pini, nëse bëni ndonjë gjë tjetër, të gjitha t’i bëni për lavdinë e Perëndisë.”

Pesë solat

Pesë solat e Reformimit Protestant ofrojnë një korrigjim të fortë të praktikave dhe besimeve të gabuara të saj kohe. Ato kanë të njëjtën vlerë edhe sot. Ne jemi thirrur të fokusohemi tek Shkrimi, të pranojmë shpëtimin nga hiri përmes besimit, të lavdërojmë Krishtin, dhe të jetojmë për lavdinë e Perëndisë.

Burimi shqip: Radio 7

16 November 2022
Halloween – Dita e Reformimit

31 Tetori ishte dita para “all hallowed’s day” apo dita e përkujtimit të të vdekurve që katoliket e kishin adoptuar nga shekulli VI-IX duke e levizur nga Maji në 1 Nëntor kur Keltët mbaronin festën e tyre të çuditshme Samhain të 31 Tetorit, mbushur me fantazma dhe takime e shmangie takimesh me të vdekurit që në këtë ndërrim stine dukej se ishin më afër se kurrë… ndoshta afrimi i dimrit dhe i shkretimit ishte si afrimi i vdekjes… mbarimi i korrjeve dhe mbledhja e zaireve të dimrit ishte përpjekja e jetës kundër ftohtësisë së vdekjes. Në këtë përballje kujtoheshin për të vdekurit dhe mobilizimi për të patur dashamirësinë e tyre dhe shmangur dashakeqësinë e disave midis tyre i bënte të maskoheshin për të mos u njohur dhe për të frikësuar ato shpirtra të padëshiruar ndërsa shkonin tek varri i të dashurve të vdekur që sigurisht nuk do frikësoheshin meqë kishin vdekur tashmë. Kjo do jetë kthyer edhe në një lloj loje pastaj siç ndodh me ekzagjerimin e natyrshëm të frikës dhe shpresës që përplasen në zemren njerëzore mbushur me bestytni.
Kur Keltët u bënë të krishterë duket se kuptimi i lutjes apo meshës për të vdekurit që i supozon në purgator do lidhej me këtë festë të mëparshme pagane dhe kisha e adoptoi datën për meshën e “gjithë shpirtrave”. Luteri qëllimisht e gozhdoi letren e 95 tezave në këtë datë sepse kisha do mbushej plot për meshën e të vdekurve ditën tjetër (1 Nentor) dhe kështu filloi edhe reformimi. Eventualisht protestantët erdhen në besimin që nuk ka nevojë për lutjen për të vdekurit (“soul cakes” që kërkoheshin nga të varfrit ishin për t’u “paguar” me thënjen e lutjeve për të vdekurit) pasi nuk besojnë në purgator, por katolikët akoma vazhdojnë këtë traditë. Ishin katolikët nga Irlanda në 1850 që e sollën këtë traditë në USA nga u përhap edhe në Kanada (1920-1930 “trick or treat”) dhe mori ato forma që e shohim sot. Ama reformimi thotë që nuk duhet të kemi frikë nga vdekja, sepse nga hiri me besim në Krishtin jemi të shpëtuar me vdekjen dhe ringjalljen e Krishtit. Ata që besojnë nuk janë të vdekur, por shpirtërisht të gjallë dhe ata që vdiqëm pa besim janë të burgosur pa shpresë dalje për të na frikësuar, por demonët duan të na mbajnë në frikë nëse i lejojmë duke i ndihmuar me këto festime makabre.

1 November 2022
Vlerësimi i shëndetit shpirtëror sipas pesë qëllimeve, nga 1 deri 5 nga Altin Kita

Ky format vlerësimi është publikuar dhe përdorur me lejen e autorit. Për më shumë ju ftojmë të vizitoni faqen e tij zyrtare Altin Kita[tcb-script src=”https://forms.sfida.pro/embed”][/tcb-script]

6 October 2022
Realiteti Parësor

Kështu Esau shpërfilli parëbirninë e tij… (Zanafilla 25:34)

Më ka bërë përshtypje vazhdimisht kjo histori e dy vëllezërve binjakë.

Besoj se e mbani mend si ngjarje: Esau dhe Jakobi janë bijtë e Isakut dhe Rebekës. Në pak vargje ndodhia na jepet në Bibël tek kapitulli 25 i Zanafillës. Të dy fëmijët janë fryt i lutjes drejtuar Perëndisë nga prindërit e tyre. Por ata nuk kanë të njëjtin qëndrim në jetë. Siç shkruhet: Dy fëmijët u rritën dhe Esau u bë një gjahtar i sprovuar, një njeri fshatarak, ndërsa Jakobi ishte një njeri i qetë, që jetonte në çadra. Por Isaku e donte Esaun, sepse mishin e gjahut e pëlqente; Rebeka nga ana e saj donte Jakobin. Një herë që Jakobi gatoi për vete një supë, Esau erdhi nga fusha krejt i lodhur. Dhe Esau i tha Jakobit: “Të lutem, më lër të ha pak nga kjo supë e kuqe, sepse jam i lodhur”. Për këtë arsye e quajtën Edom. Por Jakobi iu përgjegj: “Më shit më parë parëbirninë tënde”. Esau tha: “Ja unë jam duke vdekur, ç’dobi kam nga parëbirnia?”. Atëherë Jakobi tha: “Më parë betomu”. Dhe Esau iu betua dhe i shiti Jakobit parëbirninë e tij. Pastaj Jakobi i dha Esaut bukë dhe supë me thjerrëza. Dhe ai hëngri dhe piu, pastaj u ngrit dhe iku. Kështu Esau shpërfilli parëbirninë e tij.

…i parëlinduri, Esau, që “mendoi me bark” dhe e shpërfilli bekimin që zotëronte. Për shkak të një nevoje imediate dhe i nisur nga kërkimi i ethshëm e i menjëhershëm i asaj që i duhej, ai la pas dore një të ardhme të përjetshme.

Dhe për ta sjellë në rrethanat tona, një pyetje pason në mënyrë të pashmangshme: Po ne si besimtarë të krishterë, a e dimë se cili është realiteti parësor, pikëvështrimi nga i cili duhet të nisemi për të zgjedhur rrugën dhe destinacionin tonë në jetë?

…………………………………………………………………………………………………………………………………

Tek Letra Drejtuar Hebrenjve, 11:3, shkruhet: “Me anë të besimit, ne kuptojmë se bota është ndërtuar me fjalën e Perëndisë, sa që ato që shihen nuk u bënë prej gjërave që shihen”.

Realiteti themelor, pra, ai me të cilin është ndërtuar bota, është fjala e Perëndisë, diçka që edhe pse nuk shihet, ka ndërtuar çdo gjë të dukshme dhe konkrete – dhe këtë gjë, ne e kuptojmë me anë të besimit, një tjetër gjë e cila nuk shihet… Dallojmë kështu me sytë e besimit, se realiteti parësor është ai frymëror dhe kuptojmë se pikërisht prej këtij realiteti frymëror duhet të nisemi për të ndërmarrë vendimet dhe hapat tona të mëtejshme.

Sa prej nesh i ngjajmë Esaut në qëndrimet tona dhe vendimet që marrim? Sa prej nesh jemi kaq të fokusuar tek ato gjërat imediate dhe të prekshme saqë mendojmë me mënyrën e jobesimtarëve dhe harrojmë realitetin thelbësor e të pashmangshëm të fjalës së Perëndisë? Sa prej nesh e lemë pas dore realitetin frymëror, shenjtërinë, dashurinë, guximin, besimin (për të cilat flitet pikërisht në këtë fragment tek Letra e sipërpërmendur) i cili na ndihmon që të kuptojmë dhe të dallojmë atë që kemi përpara? Sa prej nesh e shpërfillim në këtë mënyrë bekimin e Zotit?

18 August 2022
“Për Zotin!”, “O Zot i madh!”, “O Perëndi!”

A e ke dëgjuar përdorimin e Emrit të Zotit në biseda të tilla:

BISEDA NR. 1:

“Pashë një peshkaqen të zi që u afrua deri në breg. Naaa, 30 metra i gjatë!”

“Seriozisht?”

“Për Zotin, po.”

BISEDA NR. 2:

“Të të qeras me një kafe?”

“O Zot i madh, erdhi dita të më qerasin dhe mua.”

BISEDA NR. 3:

“Nuk më tha ‘Mirëmëngjes’ Sanija. Bëri dhe sikur s’më pa, shëmtira.”

“O Perëndi, o Zot, o Perëndi! Ç’njerëz që ekzistojnë në këtë botë?”

E përdorin emrin e Zotit në reagime ose si betim për të theksuar që po thonë të vërtetën.

Por ç’thotë Shkrimi i Shenjtë?

“Nuk do ta përdorësh emrin e Zotit, të Perëndisë tënd, kot, sepse Zoti nuk do të lërë të pandëshkuar atë që përdor kot emrin e tij.” (Eksodi 20:7)

“Mos u betoni fare, as për qiellin, sepse është froni i Perëndisë, as për tokën, sepse është stol i këmbëve të tij, as për Jeruzalemin, sepse është qyteti i Mbretit të madh. Mos u beto as për kokën tënde, sepse nuk ke fuqi të zbardhësh ose të nxish qoftë edhe një fije floku; Por fjala jote të jetë: Po, po; jo, jo; gjithçka më tepër vjen nga i ligu.” (Mateu 5:34-37)

“Mos bëni be as për qiellin as për dheun, as mos bëni ndonjë be tjetër; por le të jetë ‘po’ -ja juaj ‘po’ dhe ‘jo’ -ja ‘jo’, që të mos bini nën dënim.” (Jakobi 5:12)

Fjala e Zotit na urdhëron të tregohemi të kujdesshëm me emrin e Zotit:

– Të mos e përdorim kot.

– Të mos betohemi duke e përdorur.

Ka pasoja për keqpërdorimin e emrit të Zotit:

– “Zoti nuk do të lërë të pandëshkuar atë që përdor kot emrin e tij.”

– “që të mos bini nën dënim.”

Emri i Zotit është i lavdishëm! Por a është i lavdishëm në zemrën tënde?

Jezusi tha të lutemi kështu: “Ati ynë që je në qiej, u shenjtëroftë emri yt” (Mateu 6:9)

Dhe “Bekoni emrin e Tij” (Psalmi 100:4)

Shenjtëro emrin e Tij në gojën tënde!

Kështu përjeton fuqinë e Emrit të Tij për të mirën tënde!

• “Kushdo që do ta thërrasë emrin e Zotit do të shpëtohet” (Rom 10:13)

• “Emri i Zotit është një kala e fortë, tek ai turret i drejti dhe gjen siguri.” (Fjalët e Urta 18:10)

• “Çdo gjë që t’i kërkoni Atit në emrin tim, ai do t’jua japë” (Gj 16:23,24)

• “Na ndihmo, o Perëndi i shpëtimit, për lavdinë e emrit tënd, dhe na çliro dhe na fal mëkatet tona për hir të emrit tënd.” (Ps 79:9)

Në Krishtin
Mirgen Dhima

20 April 2022
Sepse dikush u lut për ty. Sepse ti lutesh për dikë

SEPSE DIKUSH U LUT PËR TY.

SEPSE TI LUTESH PËR DIKË.

Ti je shpëtuar se dikush u lut.

T’u dha bukë se dikush u lut.

Shmange aksidentin se dikush u lut.

Ti je frut i lutjes së dikujt.

Apostulli Pal kërkoi lutjet e vëllezërve:

“E di në fakt, se kjo do të dalë për shpëtimin tim, me anë të lutjes suaj” (Fil 1:19)

“… i cili na ka çliruar dhe na çliron nga një vdekje kaq e madhe, dhe tek i cili ne shpresojmë se do të na çlirojë edhe më, me ndihmën tuaj me anë të lutjeve për ne …” (2 Kor 1:10,11)

“… duke u lutur në të njëjtën kohë edhe për ne, që Perëndia të hapë edhe për ne derën e fjalës, për të shpallur misterin e Krishtit, për shkakun e të cilit jam edhe i burgosur, në mënyrë që ta bëj të njohur, duke e folur siç duhet.” (Kol 4:3,4)

Ka ndihmë që të jepet, vetëm për shkak të lutjes së vëllezërve.

Ka ndihmë që u jepet vëllezërve, vetëm për shkak të lutjes tënde.

Nga froni vjen një pyetje: “Çfarë të bëj për vëllezërit e tu?”

Në Krishtin
Mirgen Dhima

23 March 2022
Një qëndrim i krishterë ungjillor për sulmin ndaj martesës

Ri-botuar me leje nga VUSH & autori Ylli Doçi. Linku origjinal

Data e botimit: 14 Qershor 2016

Ne të krishterët Ungjillorë, afirmojmë mençurinë e ruajtjes së shenjtërisë së martesës dhe rolit të saj të rëndësishëm shoqëror për lulëzimin e jetës njerëzore.

Arsyeja e kësaj deklarate të mëposhtme është mësymja shkatërruese e martesës tradicionale si koncept dhe si realitet. Në të gjitha kulturat njerëzore sado të ndryshme, gjithmonë deri më sot edhe pa lidhje me fenë, martesa ka qenë qartazi midis dy gjinive “mashkull” dhe “femër.” Përjashtimi i gjinisë nga përkufizimi i martesës (që nënkuptohet nga iniciativa për ndryshimin e Kodit të Familjes Shqiptare me formulimin e lidhjes homoseksuale njëgjinore si martesë) përbën një revolucion përmbysës dhe një arrogancë përbuzëse të gjithë mençurisë së konfirmuar të kulturës njerëzore të të gjitha kohërave si edhe përbaltje e pashlyeshme e kulturës tradicionale Shqiptare.

Ne si të Krishterë Ungjillorë kemi mbi të gjitha edhe arsyet biblike për të mbrojtur kuptimin tradicional të martesës midis një burri dhe një gruaje:

1. Krijimi

Njeriu u krijua dhe do mbetet pandryshueshmërisht seksualisht i përkufizuar mashkull dhe femër në plotësinë e vet organike, funksionale, biologjike dhe potencialisht riprodhuese (Zanafilla 1).

2. Martesa

Martesa si institucioni administrues i plotësisë seksuale është mençuria e konfirmuar për mirëqenien e shoqërisë në vazhdimësinë e saj funksionale dhe kulturore duke parashikuar kultivimin e frytit të dashurisë, fëmijën (Ligji i Përtërirë 6).

3. Seksi

Marrëdhënia seksuale nuk është një mall konsumi por një lidhës ndërpersonal me pasoja të thella personale dhe shoqërore prandaj e drejta për abstenim ose përfshirje në marrëdhënie seksuale duhet parë në kontekstin e funksionit të lidhjes psikofizike seksuale dhe organikisht potencialisht riprodhuese (1 Korintasve 6 & 7).

4. Imoraliteti

Imoraliteti nuk është gjë e re për historinë njerëzore por institucionalizimi i imoralitetit është braktisja e mençurisë së jetës me pasoja shkatërrimtare në çdo nivel, personal, shoqëror dhe kulturor (Romakeve 1:28-32).

5. Modeli

Përkushtimi në martesë i një burri me një grua deri sa vdekja t’i ndajë është më shumë se një përkushtim njerëzor i konfirmuar në mençurinë mijëvjeçare të kulturave njerëzore sepse për të Krishterët ajo është një shenjë e përkushtimit të Perëndisë ndaj njeriut (që shërben si modeli ideal i dashurisë së përkushtuar) dhe lumturisë së bashkimit përgjithmonë me Perëndinë përmes Jezus Krishtit (Efesianëve 5).

Çështje paraprake rreth synimeve për ndryshim të Kodit të Familjes:

1. Keqpërdorimi i “diskriminimit” të pakicës po denigron shumicën:

Martesa nuk përjashton askënd nga hyrja në lidhjen funksionale që ajo nënkupton. Nga vetë natyra organike seksualisht funksionale e bashkimit martesor nënkuptohet thjesht një burrë dhe një grua dhe për këtë arsye akuza se martesa diskriminon njerëzit është pa kuptim dhe synon të imponojë një keqpërdorim të fjalës “diskriminim.” Lidhja martesore biologjikisht organike riprodhuese nuk funksionon me dy burra apo dy gra kështu që është mosdashje dhe refuzim të pranohet ç‘është martesa kur konsiderohet diskriminim mosaplikimi i fjalës “martesë” për lidhjen homoseksuale.

2. Nuk ekziston interes i mjaftueshëm për të ndryshuar Kodin e Familjes Shqiptare:

Diskutimi i tanishëm në Shqipëri nuk duhet të jetë “si” të ndryshojmë Kodin e Familjes për të akomoduar homoseksualët por “nëse” duhet të diskutojmë të ndryshojë Kodi i Familjes në lidhje me këtë çështje. Ndryshimi i ligjit për martesën as që përben një çështje për Shqiptarët por është një importim ideologjik i pakicës më të vogël që është dëgjuar të flasë me një zë të organizuar ndonjëherë. Prandaj, për shkak se kemi të bëjmë me një numër neglizhueshmërisht të vogël homoseksualësh dhe mbeshtetësish ideologjikë të tyre për ndryshim të Kodit të Familjes Shqiptare, është e pajustifikueshme të imponohet ndryshimi i këtij kodi që prek të gjithë njerëzit.

3. Nuk është një çështje fetare por kulturore dhe mirëqenie shoqërore:

Ndryshimi i Kodit të Familjes Shqiptare në imponimin e ndryshimit të përkufizimit të martesës për të përfshirë lidhjen seksuale të dy njerëzve me të njëjtin seks nuk është një sulm kundër fesë por kundër kuptimit të thjeshtë të gjithë kulturave njerëzore dhe pothuajse të gjithë përfaqësuesve të familjeve shqiptare dhe shumicës dërrmuese të të gjithë njerëzve me fe apo pa fe. Martesa nënkupton konsumimin seksual të lidhjes së vetme biologjikisht organike ngjizëse të jetës së re të njeriut. Është pikërisht prodhimi i pritshëm i lidhjes organike seksuale, fëmija, që justifikon interesimin e shoqërisë dhe shtetit për martesën që të funksionojë optimalisht në një kontekst shoqëror të përshtatshëm për zhvillim normal. Feja nuk është shpikësja e kësaj lidhje martesore dhe diskutimi i martesës sikur është shpikje e fesë ka qellim shmangien e qartësisë për këtë çështje duke dhënë idenë se po sulmohet obskurantizmi fetar kur në të vërtetë po sulmohet një kuptimi i qartë i realitetit njerëzor, si lindin bebet dhe pse duhet ruajtur kjo dinamike.

Qëndrimi ynë si Ungjillorë ndaj synimeve për ndryshim të përkufizimit të martesës qartëson:

1. Martesa si koncept i referohet një realiteti të rëndësishëm për shoqërinë njerëzore.

Realiteti i martesës ndryshe nga fjala dhe koncepti “martesë” nuk është një shpikje ligjore e njeriut por në dallim të këtij realiteti njeriu ka deklaruar si martesë atë që përfshin realitetin dygjinor dhe riprodhues të një burri dhe një gruaje me vlerësimin e rëndësisë së mbrojtjes së vazhdimësisë së jetës dhe mirëqenies së frytit njerëzor të martesës. Thjesht ky realitet dinamik i një burri dhe një gruaje në lidhjen e tyre seksuale me riprodhimin dhe rëndësinë e vet është baza e asaj që e quajmë “martesë” dhe nuk ka pse të jetë aq e vështirë për të dalluar çfarë nuk është martesë.

Martesa pra nuk është një formulim konceptual i një lidhje të çfarëdoshme njerëzish për marrëdhënie dashurie dhe përkushtim për njeri-tjetrin siç e reduktojnë disa (ata që duan të thonë se dy burra mund të përkushtohen të duan njeri-tjetrin) por është lidhje unikale (me referim ndaj kapacitetit ndërveprues riprodhues) e një burri me një grua që do të mbetet e pandryshueshme sa të ketë jetë mbi tokë.

2. Interesi ligjor për martesën lidhet kryesisht me mbrojtjen e frytit të marrëdhënies seksuale, fëmijën.

Martesa është kryesisht për kultivimin e fëmijëve që ngjizen, lindin dhe rriten në këtë lidhje burri dhe gruaje. Kjo është arsyeja pse shoqëria u ka siguruar mbrojtje këtyre të martuarve me ligje dalluese dhe vlerësues të kësaj situate si të rëndësishme për t’u ruajtur apo inkurajuar. Interesimi i madh shoqëror është për mbrojtjen e fëmijëve që lindin nga marrëdhënia seksuale dhe jo për zgjedhjet emocionale të njerëzve në lidhjet e tyre dashurore.Ripërkufizimi i martesës ndryshe është një ndryshim i fokusit tek të rriturit dhe jo tek fëmijët që duhet dalluar si një zhvendosje kulturore rrezikuese e funksionimit të shoqërisë me dëme të rënda për njerëzit.

3. Ndryshimi i konceptit të martesës sjell cenimin real të gjithë njerëzve:

Nëse martesa do ripërkufizohej, të gjithë do të cenohen sepse ripërkufizohet natyra baze e lidhjes martesore që është institucioni i parë shoqërizues i fëmijëve ku ata mësojnë referencat e para për realitetin njerëzor. Ripërkufizimi konceptual i martesës me futjen e lidhjeve të të njëjtit seks në të, do ta bënte martesën sikur të ishte pa lidhje me gjininë seksuale dhe fëmijët do të instruktoheshin të mendonin njerëzit e martuar pa identitet të qartë gjinor/seksual.

Ky ripërkufizim i martesës do të sugjeronte sikur ekziston një realitet i ri ndërveprimi bashkëshortësh që do të mohonte të drejtat e çifteve tradicionale të martuara për të qenë pjesë e një lidhje unike të rezervuar për një burrë dhe një grua bazuar në potencialit e tyre biologjik dhe riprodhues. Kjo gjendje e përzier me homoseksualizmin në institucionin e martesës do ti detyronte çiftet tradicionale të bëhen pjesë e një institucioni të ndryshuar radikalisht aq sa terminologjia “grua,” “burrë,” “nënë,” “baba,” do të ishin ideologjikisht të ndryshuara për të nënkuptuar diçka tjetër nga sa thotë kuptimi normal i fjalës. Kështu këto çifte tradicionale do të jenë të kërcënuara për të qënë në kundërshtim me pritjet ligjore sepse natyrshëm duhet t’u paraqesin fëmijëve “babin” si mashkull ndërkohë që sipas këtij ripërkufizimi fëmija duhet të kuptojë “babin” pa gjini.

4. Legalizimi i ndryshimit të përkufizimit të martesës do ketë pasoja të mëdha dëmtuese në formimin dhe arsimimin e fëmijëve:

Ashtu si gjatë totalitarizmit kur fëmija edukohej nga partia në pushtet edhe në këtë situatë kur ligji ripërkufizon martesën pa lidhjen dygjinore, prindërit do kenë gjithmonë e më pak mundësi ndikimi të kuptimit të realitetit nga fëmijët duke sjellë një përçarje të madhe dhe të rrezikshme sociale.

Konkluzioni ynë është se kjo është çështje referendumi popullor:

Si të krishterë ungjillore ne deklarojmë besimin tonë se martesa është një e mirë themelore për shoqërinë në çdo nivel dhe e domosdoshme për mirëqenien e fëmijëve. Ne jemi të bindur se futja e homoseksualizmit në martesë do ta transformojë dhe reduktojë kuptimin e martesës në mendjet e shumë njerëzve duke sjellë pasoja të pallogaritshme negative duke përfshirë rrezikun e shtuar të përçarjeve dhe konflikteve sociale, ligjore dhe fetare, duke dëmtuar rëndë kohezionin social të Shqipërisë.

Ne besojmë se asnjë qeveri nuk duhet të luajë me martesën sepse përgjegjësia primare e qeverisë është ta mbrojë dhe inkurajojë martesën jo ta privatizojë atë. Nëse do të duhej të shqyrtohej ndryshimi i përkufizimit të martesës, që siç e kemi deklaruar edhe këtu është një ndryshim rrënjësor kulturor, atëherë e gjithë shoqëria që e përbën kulturën Shqiptare duhet pyetur dhe kjo nënkupton një referendum dhe jo makinacione ligjore për të bërë fakt një ideologji të një pakice periferike.

Ne i kërkojmë qeverisë të braktisë këtë propozim ripërkufizimi të martesës në Kodin e Familjes si të panevojshëm, të padobishëm dhe të dëmshëm në relativizimin e martesës ndaj lidhjeve të tjera si ato homoseksuale.

Martesa ka thelbësore përputhshmërinë biologjike për riprodhim të një burri dhe një gruaje dhe parashikimin e lindjes dhe rritjes së fëmijëve prandaj ashtu si tha Jezusi: “… në fillim Krijuesi i beri ata burrë dhe grua, dhe tha, ‘për këtë arsye burri do të lërë babain dhe nënën dhe do të bashkohet me gruan e tij dhe të dy do të bëhen një mish.’ Kështu ata nuk janë me dy por një mish. Prandaj çfarë Perëndia ka bashkuar askush të mos e ndajë.” (Mateu 19:3-6)

Ylli DoçiKryetar i Vëllazërisë Ungjillore të Shqipërisë

10 September 2021
Vajosja e Saulit

Përshkrimi i jetës së Saulit prej librit “Rrëfim për Tre Mbretër” nga Gene Edwards, si dhe roli i thyerjes në jetën e udhëheqësit.

8 June 2021