Kapitulli 5

K�shtu arrit�n n� bregun tjet�r t� detit, n� krahin�n e Gadarenasve.

Dhe, sapo Jezusi zbriti nga barka, menj�her� i doli p�rpara nga varrezat nj� njeri i pushtuar nga nj� frym� e ndyr�,

i cili banonte n� varreza dhe kurrkush s`kishte mundur ta lidh�, qoft� edhe me zinxhir�.

Shpesh her�, pra, e kishin lidhur me pranga e zinxhir�; por ai gjithnj� i thyente zinxhir�t dhe i k�puste prangat; dhe kurrkush nuk e kishte b�r� dot zap.

Vazhdimisht, nat�n dhe dit�n, n�p�r varre e mbi male, shkonte duke b�rtitur dhe duke e rrahur veten me gur�.

Tani kur e pa Jezusin prej s� largu, ai u turr dhe ra p�rmbys p�rpara tij,

dhe me nj� britm� t� madhe tha: ``�`ka nd�rmjet mes nesh dhe teje, o Jezus, Bir i Per�ndis� t� shum� t� lartit? Un� t� p�rgj�rohem n� emrin e Per�ndis�, mos m� mundo!;``.

Sepse ai i kishte th�n�: ``Frym� e ndyr�, dil prej k�tij njeriu!``.

At�here Jezusi e pyeti: ``Cili �sht� emri yt?``. Dhe ai u p�rgjigj duke th�n�: ``Un� quh�m Legjion, sepse jemi shum�``.

Dhe i lutej me t� madhe q� ai t� mos i p�rzinte nga ajo krahin�.

Tani aty ishte, n� brinj� t� malit, nj� tuf� e madhe derrash q� kulloste.

At�here gjith� demon�t e lut�n duke th�n�: ``Na d�rgo n� derrat, q� t� hym� n� ta``.

Dhe Jezusi menj�her� u lejoi atyre; at�her� frym�rat e ndyra mbasi dol�n, hyn� n� derrat dhe tufa u hodh posht� nga gremina n� det; ishin af�rsisht dymij� krer�, dhe u mbyt�n n� det.

At�her� ata q� i kullotnin derrat ik�n dhe e p�rhap�n lajmin n� qytet e n�p�r fshatra; dhe njer�zit erdh�n p�r t� par� �far� kishte ndodhur.

Kur erdh�n te Jezusi, pan� t� idemonizuarin ulur, t� veshur dhe me mendje n� rregull, at� q� ishte idemonizuar nga Legjoni, dhe kishin frik�.

Dhe ata q� e kishin par� ngjarjen u treguan atyre se �far� i kishte ngjar� t� idemonizuarit dhe ��shtjen e derrave.

At�here ata filluan t`i luten Jezusit q� t� largohej nga krahina e tyre.

Kur ai po hynte n� bark�, ai q� kishte qen� i idemonizuar i lutej q� t� mund t� rrinte me t�;

por Jezusi nuk e lejoj, madje i tha: ``Shko n� sht�pin� t�nde, te t� tut dhe u trego atyre �far� gj�rash t� medha b�ri Zoti dhe si pati m�shir� p�r ty``.

Dhe ai shkoi dhe nisi t� predikoj� n�p�r Dekapolis p�r t� gjitha ato q� i kishte b�r� Jezusi; t� gjith� u mrrekulluan.

Dhe kur Jezusi kaloj p�rs�ri n� bregun tjet�r me bark�, nj� turm� e madhe u mblodh rreth tij; dhe ai q�ndroj n� breg t� detit.

At�here erdhi nj� nga krer�t e sinagog�s, me em�r Jair, q�, kur e pa, i ra nd�r k�mb�,

dhe ju lut me t� madhe duke th�n�: ``Ime bij� �sht� duke dh�n� shpirt; eja, v�ri duart mbi t� q� t� sh�rohet dhe t� jetoj�!``.

Dhe ai shkoi me t�. Nj� turm� e madhe e ndiqte dhe shtyhej rreth tij.

Tani nj� grua q� kishte nj� fluks gjaku q� prej dymb�dhjet� vjet�sh

dhe kishte vuajtur shum� nga ana e mjek�ve t� ndrysh�m duke shpenzuar gjith� pasurin� e vet pa kurrfar� dobie, madje duke u b�r� m� keq,

kur d�gjoi t� flitej p�r Jezusin, u fut n� turm� dhe pas shpin�s preku rrob�n e Jezusit,

sepse thoshte: ``N�se vet�m ia prek rroben e tij, do t� sh�rohem``.

Dhe menj�her� rrjedha e gjakut iu ndal dhe ajo ndjeu n� trupin e vet se u sh�rua nga ajo s�mundje.

Por menj�her� Jezusi, duke e ndjer� n� vete q� nj� fuqi kishte dal� prej tij, u kthye midis turm�s, tha: ``Kush m`i preku rrobat?

Dhe dishepujt e vet i than�: ``A nuk po e sheh q� turma po t� shtyhet nga t� gjitha an�t dhe ti thua: ``Kush m� preku?``.

Por ai v�shtronte rreth e qark p�r t� par� at� q� b�ri k�t�.

At�here gruaja, plot frik� e duke u dridhur, duke ditur se �`i kishte ndodhur, erdhi dhe i ra nd�r k�mb� dhe i tha gjith� t� v�rtet�n.

Dhe ai i tha: ``Bij�, besimi yt t� sh�roi; shko n� paqe dhe ji e sh�ruar nga s�mundja jote!``.

Nd�rsa Jezusi ende po fliste, erdh�n disa nga sht�pia e kryetarit t� sinagog�s duke th�n�: ``Jote bij� ka vdekur; pse e bezdis akoma M�suesin?``.

Por Jezusi, sapo d�gjoi �`u tha, i tha kryetarit t� sinagog�s: ``Mos ki frik�, vet�m ki besim!``.

Dhe nuk lejoi q� ta ndiqte kurrkush tjet�r, p�rve� Pjetrit, Jakobit, dhe Gjonit, v�llait t� Jakobit.

Dhe mbasi arriti n� sht�pin� e kryetarit t� sinagog�s, pa nj� rr�muj� t� madhe dhe njer�z q� qanin dhe ul�rinin me t� madhe.

Hyri dhe u tha atyre: ``Pse b�rtitni e qani? Vajza nuk ka vdekur, por fle``.

Dhe ata e p�rqesh�n, por ai, mbasi i nxori jasht� t� gjith�, mori me vete atin dhe n�n�n e vajz�s dhe ata q� qen� me at�, dhe hyri atje ku dergjej vajza.

E mori, pra, p�r dore vajz�n dhe i tha: ``Talitha kumi``, q� e p�rkthyer do t� thot�: ``Vajz�, ty po t� them: �ohu!``.

Dhe menj�her� vajza u ngrit dhe filloi t� ec�. Ajo ishte n� fakt dymb�dhjet� vje�e. Dhe ata u habit�n me habi t� madhe.

Por ai urdh�roi rrept�sisht q� askush t� mos e marr� vesh; pastaj urdh�roi q� t`i japin vajz�s t� haj�.