Kapitulli 6

N� vitin e vdekjes s� mbretit Uziah, un� pash� Zotin t� ulur mbi nj� fron t� ngritur dhe t� lart�, dhe cepat e mantelit t� tij mbushnin tempullin.

Mbi t� ishin serafin�t; secili prej tyre kishte gjasht� krah�: me dy mbulonte fytyr�n, me dy t� tjer� k�mb�t dhe me dy fluturonte.

Njeri i b�rtiste tjetrit dhe i thoshte: "I Shenjt�, i shenjt�, i shenjt� �sht� Zoti i ushtrive. T�r� toka �sht� plot me lavdin� e tij".

Shtalkat e port�s u trondit�n nga z�ri i atij q� b�rtiste, nd�rsa tempulli po mbushej me tym.

At�her� un� thash�: "I mjeri un�! Un� jam i humbur, sepse jam nj� njeri me buz� t� papastra dhe banoj n� mes t� nj� populli me buz� t� papastra; megjithat� syt� e mi kan� par� Mbretin, Zotin e ushtrive".

At�her� nj� nga serafin�t fluturoi drejt meje, duke mbajtur n� dor� nj� ur� zjarri, q� kishte marr� me mash� nga altari.

Me t� ai preku goj�n time dhe tha: "Ja, kjo preku buz�t e tua, paudh�sia jote hiqet dhe m�kati yt shlyhet".

Pastaj d�gjova z�rin e Zotit q� thoshte: "K� t� d�rgoj dhe kush do t� shkoj� p�r ne?". Un� u p�rgjigja: "Ja ku jam, d�rgom� mua!".

At�her� ai tha: "Shko dhe i thuaj k�tij populli: D�gjoni, pra, por pa kuptuar, shikoni, pra, por pa dalluar.

B�je t� pandieshme zemr�n e k�tij populli, ngurt�so vesh�t e tij dhe mbyll syt� e tij q� t� mos shikoj� me syt� e tij, t� mos d�gjoj� me vesh�t e tij dhe t� mos kuptoj� me zemr�n e tij, dhe k�shtudo t� kthehet dhe t� jet sh�ruar".

Un� thash�: "Deri kur, o Zot?". Ai u p�rgjigj: "Deri sa qytetet t� shkat�rrohen dhe t� jen� pa banor�, sht�pit� t� mos ken� njeri dhe vendi t� jet� i shkretuar dhe i pik�lluar,

dhe deri sa Zoti t� ket� larguar njer�zin� dhe t� jet� nj� braktisje e madhe n� mes t� vendit.

Do t� mbetet akoma nj� e dhjeta e popullsis�, por edhe kjo do t� shkat�rrohet; por ashtu si bafr�s dhe lisit, kur priten u mbetet cungu, k�shtu nj� brez i shenjt� do t� jet� trungu i tij".