| Kapitulli 137 |
1 |
Atje, pran� lumenjve t� Babilonis�, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin; |
2 |
mbi shelgjet e k�saj toke kishim varur qestet tona. |
3 |
Atje, ata q� na kishin �uar n� rob�ri, na k�rkonin fjal�t e nj� k�nge, po, ata q� na shtypnin k�rkonin k�ng� g�zimi, duke th�n�: "Na k�ndoni nj� k�ng� t� Sionit". |
4 |
Si mund t� k�ndonim k�ng�t e Zotit n� nj� vend t� huaj? |
5 |
N� rast se t� harroj ty, o Jeruzalem, e harroft� dora ime e djatht� �do shkatht�si; |
6 |
m`u lidht� gjuha me qiellz�n, n� rast se nuk t� kujtoj ty, n� rast se nuk e v� Jeruzalemin p�rmbi g�zimin tim m� t� madh. |
7 |
Mbaji m�nd, o Zot, bijt� e Edomit, q� dit�n e Jeruzalemit thonin: "Shkat�rrojini, shkat�rrojini q� nga themelet". |
8 |
O bij� e Babilonis�, q� duhet t� shkat�rrohesh, lum ai q� do ta laj� t� keqen q� na ke b�r�! |
9 |
Lum ai q� merr foshnj�t e tua dhe i p�rplas kund�r shk�mbit! |