Kapitulli 20

Mbas k�tyreve ngjarjeve ndodhi q� bijt� e Moabit, bijt� e Amonit dhe t� tjer� me ta s� bashku me Amonit�t erdh�n t� luftojn� kund�r Jozafatit.

K�shtu erdh�n disa t� informonin Jozafatin, duke th�n�: "Nj� shumic� e madhe �sht� nisur kund�r teje q� p�rtej detit, nga Siria; ja, tani ata jan� n� Hatsatson-Thamar" (q� �sht� En-Gedi).

At�her� Jozafati u tr�mb dhe filloi t� k�rkoj� Zotin, dhe shpalli nj� agj�rim n� gjith� Jud�n.

K�shtu ata t� Jud�s u mblodh�n p�r t� k�rkuar ndihm�n e Zotit, dhe nga t� gjitha qytetet e Jud�s vinin p�r t� k�rkuar Zotin.

Pastaj Jozafati u ngrit m� k�mb� n� mes t� asambles� s� Jud�s dhe t� Jeruzalemit n� sht�pin� e Zotit p�rpara oborrit t� ri

dhe tha: "O Zot, Per�ndia i et�rve tan�, a nuk je ti Per�ndia q� �sht� n� qiell? Po, ti sundon mbi t� gjitha mbret�rit� e kombeve, n� duart e tua jan� forca dhe fuqia dhe nuk ka njeri q� mund t� t� rezistoj�.

A nuk ke qen� ti, Per�ndia yn�, q� ke d�buar banor�t e k�tij vendi p�rpara popullit t�nd t� Izraelit dhe ia ke dh�n� p�r gjithnj� pasardh�sve t� mikut t�nd Abraham?

Ata kan� banuar aty dhe kan� nd�rtuar nj� shenjt�rore p�r emrin t�nd, duke th�n�:

"N� rast se na godet nj� fatkeq�si, shpata, gjykimi apo murtaja ose zia e buk�s, ne do t� paraqitemi p�rpara k�tij tempulli dhe p�rpara teje (sepse emri yt �sht� n� k�t� tempull), do t� t� klithim ty nga fatkeq�sia jon�, ti do t� na d�gjosh dhe do t� na vish n� ndihm�".

Dhe ja, tani bijt� e Amonit, t� Moabit dhe ata t� malit Seir, n� territorin e t� cil�ve nuk e lejove Izraelin t� hynte kur ata po dilnin nga Egjipti (prandaj ata q�ndruan larg tyre dhe nuk i shkat�rruan),

dhe ja, tani ata na shp�rblejn�, duke ardhur t� na d�bojn� nga trash�gimia jote q� na ke dh�n� n� zot�rim.

O Per�ndia yn�, a nuk do t`i d�nosh ata? Sepse ne jemi pa forc� p�rpara k�saj shumice t� madhe q� vjen kund�r nesh; nuk dim� �far� t� b�jm�, por syt� tona jan� drejtuar te ti".

Tani t�r� burrat e Jud�s, me f�mij�t, bashk�shortet dhe bijt� e tyre, rrinin m� k�mb� p�rpara Zotit.

At�her� n� mes t� asambles� Fryma e Zotit p�rfshiu Jahazielin, birin e Zakarias, bir i Benajahut, bir i Jejelit, bir i Mataniahut, nj� Levit nga bijt� e Asafit.

Dhe ky tha: "D�gjoni, ju t� gjith� nga Juda, ju banor� t� Jeruzalemit dhe ti, o mbret Jozafat! K�shtu ju thot� Zoti: "Mos kini frik�, mos u tronditni p�r shkak t� k�saj shumice t� madhe, sepse beteja nuk �sht� juaja, por e Per�ndis�.

Nes�r hidhuni kund�r tyre; ja, ata do t� ngjiten n�p�r t� p�rpjet�n e Tsitsit, dhe ju do t`i gjeni n� skajin e lugin�s p�rball� shkret�tir�s s� Jeruelit.

Nuk do t� jeni ju q� do t� luftoni n� k�t� betej�; zini pozicion, q�ndroni pa l�vizur dhe do t� shihni lirimin e Zotit, q� �sht� me ju. O Jud�, o Jeruzalem, mos kini frik� dhe mos u tronditni; nes�r do t� dilni kund�r tyre, sepse Zoti �sht� me ju"".

At�her� Jozafati uli p�r tok� fytyr�n e tij, dhe t�r� Juda dhe banor�t e Jeruzalemit ran� p�rmbys p�rpara Zotit dhe e adhuruan.

Pastaj Levit�t, bijt� e Kehathit�ve dhe t� Korahit�ve, u ngrit�n p�r t� l�vduar me z� t� lart� Zotin, Per�ndin� e Izraelit.

M�ngjesin vijues u �uan shpejt dhe u nis�n p�r n� shkret�tir�n e Tekoas; nd�rsa po viheshin p�r rrug�, Jozafati, duke q�ndruar n� k�mb�, tha: "D�gjom�ni, o Jud�, dhe ju banor� t� Jeruzalemit! Besoni

Pastaj, pasi u k�shillua me popullin, caktoi ata q� duhet t`i k�ndonin Zotit dhe duhet ta l�vdonin p�r shk�lqimin e shenjt�ris� s� tij, nd�rsa ecnin p�rpara ushtris� dhe thonin: "Kremtoni Zotin, sepse mir�sia e tij zgjat p�rjet�".

Kur ata filluan t� k�ndojn� dhe t� l�vdojn�, Zoti ngriti nj� prit� kund�r bijve t� Amonit dhe t� Moabit dhe atyre t� malit t� Seirit q� kishin ardhur kund�r Jud�s, dhe mbet�n t� mundur.

Bijt� e Amonit dhe t� Moabit u ngrit�n kund�r banor�ve t� malit t� Seirit p�r t� realizuar shfarosjen dhe shkat�rrimin e tyre; mbasi kryen shfarosjen e banor�ve t� Seirit, ndihmuan njeri-tjetrin p�r t� shkat�rruar veten e tyre.

K�shtu kur ata t� Jud�s arrit�n n� lart�sin� prej nga mund t� kqyrej shkret�tira, u kthyen nga turma, dhe ja, nuk kishte ve�se kufoma t� shtrira p�r tok�, asnj� nuk kishte shp�tuar.

At�her� Jozafati dhe njer�zit e tij shkuan p�r t� marr� pla�k�n e luft�s; midis tyre gjet�n nj� sasi t� madhe pasurish mbi kufomat e tyre dhe sende me vler�; mor�n p�r vete m� tep�r se sa mund t`i mbartnin; iu desh�n tri dit� p�r t� marr� pla�k�n, aq e shumt� ishte ajo.

Dit�n e kat�rt u mblodh�n n� Lugin�n e Bekimit, ku bekuan Zotin; prandaj ky vend quhet Lugina e Bekimit edhe sot.

Pastaj t�r� njer�zit e Jud�s dhe t� Jeruzalemit, me Jozafatin n� krye, u nis�n me g�zim p�r t`u kthyer n� Jeruzalem, sepse Zoti u kishte dh�n� shkas t� g�zohen mbi armiqt� e tyre.

K�shtu hyn� n� Jeruzalem me harpa, me qeste dhe me bori dhe u drejtuan nga sht�pia e Zotit.

Tmerri i Zotit ra mbi t� gjitha mbret�rit� e vendeve t� tjera, kur m�suan q� Zoti kishte luftuar kund�r armiqve t� Izraelit.

Mbret�ria e Jozafatit qe e qet�; Per�ndia i tij i dha paqe rreth e qark.

K�shtu Jozafati mbret�roi mbi Jud�. Ai ishte tridhjet� e pes� vje� kur filloi t� mbret�roj�, dhe mbret�roi nj�zet e pes� vjet n� Jeruzalem; e �ma quhej Azubah dhe ishte bija e Shihlit.

Ai ndoqi kudo rrug�t e atit t� tij, Asa, dhe nuk u largua prej tyre, duke b�r� at� q� isht� e drejt� n� syt� e Zotit.

Megjithat� vendet e larta nuk u hoq�n, sepse populli nuk e kishte akoma zemr�n t� kthyer n� m�nyr� t� q�ndrueshme nga Per�ndia i et�rve t� tyre.

Pjesa tjet�r e b�mave t� Jozafatit, nga e para deri n� at� t� fundit, jan� t� shkruara n� analet e Jehut, birit t� Hananit, q� p�rfshihen n� librin e mbret�rve t� Izraelit.

Pas k�saj Jozafati, mbret i Jud�s, u lidh me Ashaziahun, mbretin e Izraelit, q� vepronte me paudh�si;

ai u lidh me t� p�r t� nd�rtuar anije q� t� shkonin n� Tarshish; i pajis�n anijet n� Etsion-Geber.

At�her� Eliezeri, bir i Dodavahut nga Mareshah, profetizoi kund�r Jozafatit, duke th�n�: "Nga q� je bashkuar me Ashaziahun, Zoti ka shkat�rruar veprat e tua". K�shtu anijet u shkat�rruan dhe nuk arrit�n dot n� Tarshish.