Kapitulli 17

Elia, Tishbiti, nj� nga banor�t e Galaadit i tha Ashabit: "Ashtu si� �sht� e v�rtet� q� rron Zoti, Per�ndia i Izraelit, n� prani t� t� cilit un� ndodhem, nuk do t� ket� as ves� as shi gjat� k�tyre viteve, ve�se me fjal�n time".

Pastaj fjala e Zotit iu drejtua atij, duke th�n�:

"Largohu q� k�tej, ktheu nga lindja dhe fshihu pran� p�rroit Kerith, q� ndodhet n� lindje t� Jordanit.

Do t� pish uj� n� p�rrua dhe un� i kam urdh�ruar korbat q� t� t� japin t� hash atje".

K�shtu ai u nis dhe veproi sipas fjal�s t� Zotit; shkoi dhe u vendos pran� p�rroit Kerith, q� ndodhet n� lindje t� Jordanit.

Korbat i sillnin buk� e mish n� m�ngjes dhe buk� e mish n� mbr�mje, dhe pinte uj� n� p�rrua.

Mbas nj� far� kohe p�rroi shteroi, sepse nuk binte shi mbi vendin.

At�her� Zoti i foli, duke th�n�:

"�ohu dhe shko t� vendos�sh n� Sarepta t� Sidon�ve, sepse atje kam urdh�ruar nj� grua t� ve t� t� siguroj� ushqimin".

Ai u ngrit, pra, dhe shkoi n� Sarepta; sapo arriti n� port�n e qytetit, ai pa nj� t� ve q� mblidhte dru. Ai e thirri dhe i tha: "Shko dhe m� merr pak uj� n� nj� en� q� t� mund t� pi".

Nd�rsa ajo po shkonte p�r t� marr� ujin, ai e thirri dhe i tha: "M� sill edhe nj� cop� buk�".

Ajo u p�rgjigj: "Ashtu si� �sht� e v�rtet� q� rron Zoti, Per�ndia yt, buk� nuk kam, por kam vet�m nj� dor� miell n� nj� en� dhe pak vaj n� nj� qyp; dhe tani po mbledh dy copa dru p�r t`i p�rgatitur p�r vete dhe p�r djalin tim; do t`i ham� dhe pastaj kemi p�r t� vdekur".

Elia i tha: "Mos ki frik�; shko dhe b�j si the; por m� par� b�j nj� kula� t� vog�l p�r mua dhe sillma; pastaj ta b�sh p�r vete dhe p�r djalin t�nd.

Sepse k�shtu thot� Zoti, Per�ndia i Izraelit: "Ena e miellit nuk do t� mbaroj� dhe qypi i vajit nuk do t� pak�sohet deri dit�n, q� Zoti t� d�rgoj� shiun mbi tok�"".

K�shtu ajo shkoi dhe veproi sipas fjal�s s� Elias; dhe k�shtu h�ngr�n ajo, Elia dhe gjith� familja e saj p�r nj� koh� t� gjat�.

Ena e miellit nuk mbaroi dhe qypi i vajit nuk u pak�sua, sipas fjal�s q� Zoti kishte shqiptuar me an� t� Elias.

Mbas k�tyre ngjarjeve, biri i gruas, q� ishte e zonja e sht�pis�, u s�mur; s�mundja e tij qe aq e r�nd�, sa nuk i mbeti m� frym� jete.

At�her� ajo i tha Elias: "�far� lidhje kam me ty, o njeri i Per�ndis�? Ndofta ke ardhur tek un� p�r t� m� kujtuar m�katin q� kam b�r� dhe p�r t� vrar� djalin tim?".

Ai iu p�rgjigj: "M� jep djalin t�nd". K�shtu ia mori nga gjiri i saj, e �oi n� dhom�n lart dhe e shtriu n� shtratin e tij.

Pastaj i k�rkoi ndihm� Zotit dhe tha: "O Zot, Per�ndia im, mos ke goditur me fatkeq�si edhe k�t� grua t� ve, q� m� strehon, duke b�r� t`i vdes� i biri?".

U shtri pastaj tri her� mbi f�mij�n dhe k�rkoi ndihm�n e Zotit, duke th�n�: "O Zot, Per�ndia im, t� lutem b�j q� t`i kthehet shpirti k�saj f�mije".

Zoti e plot�soi d�shir�n e shprehur n� z�rin e Elias; shpirti i f�mij�s u kthye tek ai dhe ai mori jet� p�rs�ri.

At�her� Elia mori f�mij�n, e zbriti nga dhoma e sip�rme e sht�pis� dhe ia dha n�n�s s� tij, duke i th�n�: "Shiko, f�mija jote �sht� gjall�!".

At�her� gruaja i tha Elias: "Tani pranoj q� ti je nj� njeri i Per�ndis� dhe q� fjala e Zotit n� goj�n t�nde �sht� e v�rtet�".